Położone w sercu Mazowsza, w powiecie żyrardowskim, Radziejowice i pobliska Kuklówka to miejsca, gdzie historia splata się z naturą, a kultura z codziennym spokojem wiejskiego życia. Te malownicze miejscowości, oddalone zaledwie 40 km od Warszawy, oferują zarówno mieszkańcom, jak i turystom wyjątkową mieszankę dziedzictwa, sztuki i piękna krajobrazu. Przyjrzyjmy się bliżej tym dwóm perłom Mazowsza, które nie bez powodu przyciągają miłośników historii, sztuki i natury.
Radziejowice, będące siedzibą gminy, to miejscowość o bogatej przeszłości sięgającej XV wieku. Nazwa wsi pochodzi od rzeki, dawniej zwanej Radziejówką, a dziś znanej jako Pisia Gągolina. To właśnie od tej rzeki nazwisko przyjęła rodzina Radziejowskich, która przez blisko 300 lat, od XV do początku XVIII wieku, była związana z tymi ziemiami.Najsławniejszym z rodu Radziejowskich był Stanisław. Senator i zaufany króla miał rozległy majątek: oprócz Radziejowic należały do niego także Kampinos, Bolimów, Wilkowo i Mszczonów. Jego pierwsza żona była blisko spokrewniona z Janem III Sobieskim.

Będąc na Podlasiu koniecznie powinno się odwiedzić miejsce będące od stu­leci celem prawosławnych pielgrzymów. Grabarka, nazywana często „Świętą Górą Prawosławia” w Polsce, to miejsce wyjątkowe, przesiąknięte duchowością, historią i tradycją. Położona w sercu Podlasia, niedaleko Siemiatycz, jest jednym z najważniejszych ośrodków pielgrzymkowych Kościoła prawosławnego w naszym kraju. To tutaj, wśród lasów i wzgórz, znajduje się monaster żeński Świętych Marty i Marii oraz cudowna ikona Matki Bożej, która przyciąga tysiące wiernych.
Góra zasłynęła w 1710 roku, kiedy to w pobliskich Siemiatyczach szalała epidemia cholery. Według podania, pewnemu starcowi objawił się we śnie nakaz, by ludzie udali się na wzgórze Grabarka z krzyżami, modląc się o ocalenie. Ci, którzy posłuchali, mieli zostać uzdrowieni. Według kroniki siemiatyckiej parafii ratunek od choroby znalazło podobno wówczas ok. 10 tys. ludzi.

Nieopodal Warszawy, na granicy Puszczy Kampinoskiej około 10 kilometrów od dworku w Żelazowej Woli znajduje się miejscowość Brochów. Zachęcamy do tego, abyście ją odwiedzili i zajrzeli do tamtejszego kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela I św. Rocha. Świątynia wyglądająca jak mała warownia robi niesamowite wrażenie, a jej walory obronne podkreśla starorzecze Bzury stanowiące naturalną fosę.
Pierwszy kościół w Brochowie powstał prawdopodobnie jeszcze przed 1113 rokiem za rządów Władysława Hermana. Obecna budowla to obiekt wybudowany przez wojskiego warszawskiego Jana Brochowskiego w latach 1551-61, a ostatecznego kształtu nadał mu Olbracht Adrian Lasocki, mąż Agnieszki z Brochowskich w 1665 roku o czym świadczy pamiątkowa tablica wewnątrz kościoła.
Wielbicieli muzyki poważnej przyciąga tu jednak historia związana z rodziną Chopinów. To tu 2 czerwca 1806 roku odbył się ślub rodziców kompozytora – Mikołaja Chopina (w aktach parafialnych wpisano wiek 37 lat) oraz Tekli Justyny z Krzyżanowskich (24 lata). Mikołaj Chopin był Francuzem z pochodzenia, a do Polski przybył w 1787 roku. Związał się z rodem Skarbków, co doprowadziło go do Żelazowej Woli.

Leśniczówka Pranie jest jednym z obiektów, które odwiedziliśmy kilka razy, wędrując po Polsce własnym szlakiem literackim. Mieszkał tu kiedyś Konstanty Ildefons Gałczyński. Budynek z czerwonej cegły stoi w lesie, w pobliżu stromej skarpy nad jeziorem. Nazwa "Pranie" pochodzi od mgieł unoszących się nad łąkami (lasy zasadzono tu zdecydowanie później). Kiedyś Mazurzy mówili, że "łąki prą" – dziś powiedzielibyśmy, że parują.
Obecnie w dawnej leśniczówce we wsi Krzyże, pochodzącej z 1880 roku, mieści się muzeum poświęcone znanemu literatowi. Było to ulubione miejsce pobytu poety, do którego przyjeżdżał z małożonką w latach 1950–1953, będąc gościem ówczesnego leśniczego Stanisława Popowskiego. W 1952 roku wspólnie z Natalią snuli plany zamieszkania na stałe w okolicy jeziora Nidzkiego, które zniweczyła nagła śmierć poety w grudniu 1953 w wyniku zawału serca.

Santorini to grecka wyspa na Morzu Egejskim słynąca z zapierających dech w piersiach widoków, białych domów z niebieskimi dachami i bogatej historii. Z Polski można dolecieć na nią bezpośrednio jedynie połączeniami czarterowymi, a próbując organizować wyjazd we własnym zakresie musimy się liczyć z lądowaniem i przesiadką w Atenach. W wyniku trzęsienia ziemi, które nawiedziło wyspę w 2025 roku wielu mieszkańców i pracowników sezonowych opuściło wyspę (szacuje się, że nawet 9000 osób), co wywołało obawy o brak personelu do obsługi turystów w sezonie. Sądzę jednak, że ruch turystyczny będzie podobnie jak w poprzednich latach ogromny i trudno będzie liczyć na samotne spacery z daleka od tłumu.
Santorini ma wulkaniczne pochodzenie, a uformowanie kształtu kaldery miało miejsce po ogromnej erupcji wulkanu Thera około 1600 r. p.n.e. Prawdopodobnie to samo zjawisko przyczyniło się do upadku cywilizacji minojskiej na położonej na południe od Santorini Krecie.

Zamek Świny jest położony w miejscowości o tej samej nazwie w pobliżu zamku w Bolkowie. Jest jedną z najstarszych warowni w Polsce. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1108 roku (kronika Kosmasa „Zvini in Polonia”). W 1155 roku bulla papieża Hadriana IV wspomina go jako gród kasztelański „Zpini”. Według legendy zamki w Świnach i Blokowie miały być podobno połączone podziemnym przejściem o długości 2 kilometrów. My niestety tunelu nie znaleźliśmy, ale na naszych zdjęciach możecie zobaczyć obydwie warownie widziane z perspektywy drugiego zamku.
Początkowo w Świnach znajdował się piastowski gród obronny, ale w XIII wieku stracił status kasztelanii na rzecz zamku w Bolkowie i przeszedł w ręce rodu Świnków (von Schweinichen), stając się najstarszym prywatnym zamkiem w Polsce. Ród Świnków słynął z długowieczności, odwagi i zamiłowania do trunków. Stąd pochodzi powiedzenie „pijany jak świnia”. Legenda mówi, że zamek założył Biwoj, giermek księżnej Libuszy, który w 740 roku uratował ją przed dzikiem za co otrzymał ziemię i herb „Świnia Głowa”.

Położona na skalnym wzgórzu na granicy Odrzykonia i Korczyny, w województwie podkarpackim, widoczna z daleka ruina zamku przyciąga wzrok. Odwiedziliśmy ją kilkanaście lat temu w 2008 roku. Będąc w lutym niestety zastaliśmy zamknięty obiekt, więc z radością obejrzeliśmy najnowsze zdjęcia dostępne w Internecie, które świadczą o tym, że zamek jest obecnie dostępny dla turystów.
Zamek powstał w XIV wieku, za panowania Kazimierza Wielkiego, jako obronna warownia strzegąca południowych granic Polski. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1348 roku, kiedy należał do króla, a później przeszedł w ręce prywatne. W 1396 roku zamek otrzymał Klemens z Moskorzewa herbu Pilawa za zasługi w obronie Wilna. To on wzniósł tzw. Zamek Wysoki i kaplicę konsekrowaną w 1402 roku. Jego potomkowie przyjęli nazwisko Kamienieccy, wiążąc ród z warownią. W 1399 roku zamek był miejscem odwiedzin króla Władysława Jagiełły.

Gdy wspominamy Przemyśl to od razu kojarzymy to miasto ze wspaniałym dworcem kolejowym i postacią dzielnego wojaka Szwejka, który trzyma w ręku kufel, siedzi na skrzyni z amunicją i ćmi swoją ulubioną fajkę. A jak już o fajkach mowa to we wspomnieniach pojawia się zabytkowa Wieża Zegarowa z muzeum, w którym jest ogromna ekspozycja tych „przedmiotów dla palaczy” oraz inna ciekawa wystawa …dzwonów. Ale Przemyśl to również wspaniałe kościoły, cerkwie i zamek, które warto zwiedzić przebywając w tym regionie. A właśnie, jaki to region?
Stykają się tu trzy krainy geograficzne: Pogórze Przemyskie i Dynowskie oraz Kotlina Sandomierska. Od lat wiódł tu szlak handlowy łączący wschodnią i zachodnią Europę, a najstarsze ślady pobytu człowieka pochodzą sprzed 30 000 lat p.n.e.

Podlasie to region, w którym mieszały się różne religie. Do dziś znajdziemy tu kościoły, cerkwie i meczety. Różnorodność kultur jest tu chyba największa w Polsce. W kilku miejscowościach mieszkają i zżyli się z lokalną społecznością potomkowie Tatarów. Jednym z takich miejsc są Kruszyniany, gdzie koniecznie należy zobaczyć meczet i mizar i odwiedzić Tatarską Jurtę oraz Regionalne Centrum Kultury Tatarów Polskich.
Kruszyniany to wieś w Polsce położona w powiecie sokólskim, w gminie Krynki w pobliżu rzeki Nietupy. W dniu 12 marca 1679 król Jan III Sobieski chcąc się odwdzięczyć Tatarom za męstwo i uratowanie życia w bitwie pod Parkanami nadał im okoliczne ziemie. W Kruszynianach osiadł pułkownik Samuel Murza Krzeczowski oraz 45 innych rodzin tatarskich Osadzeni tu muzułmanie zwani Lipkami walczyli w kolejnych wojnach z Turcją po stronie Polski. Król zawitał tu kiedyś z wizytą jadąc do Grodna na sejm i odwiedzając swojego wybawcę.
Podczas pierwszej wojny światowej duża część ludności prawosławnej i tatarskiej Kruszynian wyjechała w głąb Rosji, a zaczęła wracać dopiero w 1918 roku po wybuchu rewolucji październikowej. Wiele osób zostało jednak w Rosji.

Skansen w Sierpcu odwiedziliśmy w okresie zimowym. Będąc tuż po otwarciu spacerowaliśmy samotnie po całym skansenie, co miało swój niepowtarzalny urok. Wędrując po ścieżkach między budynkami przypominaliśmy sobie wiele ujęć z filmów. Ze względu na swój autentyczny wygląd i klimatyczną atmosferę skansen, stał się popularnym miejscem do kręcenia filmów i seriali.
Oto kilka znanych produkcji, które zostały nakręcone lub częściowo nakręcone w tym skansenie: Ida (2013) w reżyserii Pawła Pawlikowskiego (jako tło dla obrazów z lat 60. XX wieku), Wielkie przedstawienie (2004) i Pan Tadeusz (1999) w reżyserii Andrzeja Wajdy. Kręcono tu również wiele scen do serialu „Stulecie winnych”,a dłuższą listę produkcji, które wykorzystywały skansen w Sierpcu jako plener filmowy chcąc oddać klimat polskiej wsi z minionych lat znajdziecie na jednym z naszych zdjęć.
Lubimy odwiedzać skanseny i wiele z nich opisywaliśmy już na naszej stronie (Tokarnia, Lublin, Maurzyce, Nowy Sącz, Sucha, Zyndranowa, Białowieża, Wdzydze Kiszewskie, Chorzów czy Węgorzewo). Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu uważamy za jedno z najciekawszych.

Pierwszy raz w Kartuzach byliśmy ok. dwudziestu lat temu. Wspomnienia się zatarły, a pozostało jedno związane z niesamowitym kształtem dachu w tutejszej kolegiacie. Teraz wędrując po Kaszubach postanowiliśmy ponownie zajrzeć do miejscowości związanej z zakonem o jednej z najsurowszych reguł, która nie zmieniała się od prawie tysiąca lat. Ich dzień rozpoczynał się dwadzieścia minut przed północą, a odpoczynek nocny rozpoczynali kwadrans po siódmej wieczorem.
Kartuzi żyją w milczeniu i samotności, nie jedzą mięsa, w piątki i wigilie świąt poszczą o chlebie i wodzie. Towarzyszy im słynna maksyma „memento mori” przypominająca o tym, że nie ma ucieczki przed śmiercią. Zakonnicy nadal nie używają telefonów komórkowych, Internetu oraz telewizji, a wiedzę o zewnętrznym świecie przekazuje im przeor. Obecnie na świecie pozostało jedynie 24 działające kartuzje (tak nazywa się obiekty klasztorne Kartuzów).
Na Kaszubach niestety od lat nie ma mnichów, a z dawnego założenia pozostała gotycka kolegiata z niesamowitym dachem w kształcie wieka trumny, budynek eremu, czyli dawnego mieszkania zakonników oraz refektarz, w którym obecnie mieści się galeria sztuki współczesnej, a jesienią odbywają się zaduszki jazzowe.

Jeśli mieszkacie w Warszawie i szukacie pomysłu na jednodniową wycieczkę to warto zajrzeć do wsi Nowa Sucha. Mimo, że miejscowość jest położona na Podlasiu to leży jednak w województwie mazowieckim. To, co nas ściągnęło do Suchej kilkanaście lat temu to malowniczo rozłożone nad rzeczką Kostrzyń (dopływ Liwca) wśród kompleksu stawów i w pobliżu pięknego lasu Muzeum Architektury Drewnianej Regionu Siedleckiego.
Wokół starego drewnianego dworu zgromadzono kilkanaście zabytkowych budowli przenoszonych tu z bliskich i dalszych okolic Siedlec. Wspomniany modrzewiowy dwór wzniesiono w Suchej w 1743 roku z inicjatywy Ignacego Cieszkowskiego kasztelana liwskiego. W 1787 roku obiekt ten odwiedził król Stanisław August Poniatowski.
Ostatnim właścicielem dworu przed reformą rolną w 1945 roku był Felicjan Dembiński Cieszkowski, a po wojnie jak wiele innych zabytków został własnością miejscowego PGR i mieszkali w nim pracownicy gospodarstwa rolnego. Wiele lat dewastacji spowodowało, że w 1988 roku nowi właściciele Maria i Marek Kwiatkowscy nabyli kompletnie zniszczoną budowlę.

Od wielu lat zimą wykorzystując weekendy zwiedzamy większe polskie miasta. Krótki dzień oraz chłodna aura sprzyjają odwiedzeniu lokalnych muzeów, czy kameralnych kawiarni i restauracji. Kilka lat temu zimą trafiliśmy do Bydgoszczy. Podobnie jak Zielona Góra w województwie lubuskim, tak i Bydgoszcz dzieli swą „władzę” nad województwem kujawsko-pomorskim z Toruniem. Rywalizacja między miastami wpływa chyba na nie dobrze, bo każde z nich ma wiele do zaoferowania i warto je odwiedzić.
Wybierając Bydgoszcz szukaliśmy noclegu w pobliżu Wyspy Młyńskiej, aby wieczorne spacery dostarczały nam wielu atrakcyjnych widoków. Czy tak było oceńcie sami na naszych zdjęciach.
Bydgoszcz została miastem w 1346 roku, ale osada na Brdzie w tym miejscu powstała już ok. 250 lat wcześniej. Ze względu na swoje położenie gród był obiektem najazdów krzyżackich i dopiero w 1337 roku król Kazimierz Wielki odzyskał te tereny dla Polski.

Sulisławice to jedna z najstarszych wsi w Sandomierskiem. Z dużym prawdopodobieństwem powstały już w XI wieku, a nazwa miejscowości została zapożyczona od jej założyciela Sulisława, Sulisza. Położone są przy trasie Warszawa-Rzeszów (między Klimontowem a Łoniowem), a my zajechaliśmy tu, aby zobaczyć cudowną ikonę oraz ciekawe zabytki.
W średniowieczu w niedalekiej Koprzywnicy pojawili się cystersi i to oni wznieśli w Sulisławicach pierwszy kościół. Zbudowano go w XII wieku, a była to maleńka, murowana świątynia w stylu romańskim. Niestety budowla została zniszczona w XIII wieku podczas najazdu tatarskiego. Obok zniszczonego kościółka wybudowano drugi drewniany, który przetrwał do końca XVI wieku.
Około 1600 roku ks. Mateusz Sadowski, wykorzystując istniejące ruiny kościoła zniszczonego przez Tatarów rozbudował je, tworząc barokową świątynię. Pod koniec XIX wieku obok niej powstał nowy neogotycki kościół. Do starego kościółka dobudowano murowaną zakrystię wraz z kryptą (tzw. skarbczyk). Służyły one podczas II wojny światowej, jako schronienie partyzantom Armii Krajowej z grupy „Jędrusiów”. Mieli tu oni swoją podziemną drukarnię, a dziś znajdziecie w tym miejscu wiele pamiątek po żołnierzach z AK. Podczas naszej wizyty obydwa kościoły były otwarte i można było zwiedzać wszystkie pomieszczenia.

Dolny Śląsk to wiele miejscowości, które mają swoje niesamowite historie. Kiedyś pisaliśmy o Płakowicach i koreańskich dzieciach pochowanych na tamtejszym cmentarzu, a obecnie chcielibyśmy przybliżyć równie interesującą opowieść o tym, dlaczego w kościele w Mysłakowicach dach przy wejściu wspierają starożytne kolumny sprowadzone z rzymskich Pompejów.
Jak to się stało, że trzy kolumny sprzed dwóch tysięcy lat znalazły się na Dolnym Śląsku? Otóż w XIX wieku w Mysłakowicach budowano kościół. Pieczę nad budową według projektu Karola Schinkla trzymali budowniczy Gustaw Adolf Frey oraz mistrz murarski Karl Teodor Christmann. Tuż przed ukończeniem budowy w 1838 roku zdarzył się wypadek. Z niewyjaśnionych przyczyn runęła wieża kościoła spadając na pracujących robotników. Dziesięciu z nich zginęło, a czterech zostało rannych. Obaj odpowiedzialni za budowę stanęli przed sądem, ale zostali uniewinnieni. Frey nie mógł się jednak pogodzić z tragedią i dostał pomieszania zmysłów. Umarł dwa lata później w Lubiążu.

Miejscowości takie jak Ińsko zupełnie inaczej wyglądają w pełnym słońcu, w ciepłym letnim dniu niż podczas smutnego, szarego, cieknącego deszczem dnia. Nam niestety trafił się ten drugi dzień.
Położone nad Jeziorem Ińsko miasteczko ściąga co roku wielbicieli kina na Ińskie Lato Filmowe. Po festiwalu mamy wrażenie, że zapada w pofilmową drzemkę. Podczas naszego wakacyjnego pobytu nie widać było tu tłumu turystów i zwiedzających. Oczywiście ma to swój urok i nam to nie przeszkadzało.
Nieco tajemniczości temu miejscu nadaje legenda o wielkim raku, który zniewolił mieszkańców i utrudniał im życie przez lata. Jak zwykle spryt i odwaga pozwoliły zwyciężyć dobru w tej odwiecznej walce. Rak mieszkał w jeziorze, wychodził na brzeg i niszczył w mieście wszystko, co popadnie. Mieszkańcy żyli w strachu do czasu, aż pewien kowal zrobił gruby łańcuch z hartowanej stali i dzięki podstępowi razem z innymi mieszkańcami uwięził raka na dnie jeziora. Podobno mieszka tam aż do dnia dzisiejszego i czasami próbując się urwać z łańcucha wzburza wysokie fale strasząc swoim nadejściem. Dziś przypomina o tym rzeźba umieszczona na brzegu jeziora.

Kiedyś opisując zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie wspominaliśmy o historii Sydonii von Borck, która została uznana za czarownicę i stracona. Otóż Sydonia była ściśle związana z Marianowem (dziś jest tu nawet ulica jej imienia), bo spędziła kilkanaście lat w tutejszym klasztorze cysterek.
Do dzisiejszych czasów z potężnego zespołu klasztornego pozostał gotycki kościół z XIII wieku wzniesiony z czerwonej cegły, z dobudowaną pod koniec XIX wieku neogotycką wieżą, a także jedyne zachowane skrzydło przylegające do kościoła. Dawny budynek klasztoru poddawany jest ciągłej renowacji. Fragmenty muru klasztornego otaczają dawny wirydarz i ogród. Stoi tu pomnikowy dąb Sydonii. Wiszące na ogrodowych jabłoniach owoce budzą rajskie skojarzenia. 🙂

Jeśli będziecie jechać trasą E77 z Kielc do Krakowa, to kilkanaście kilometrów za stolicą województwa świętokrzyskiego z pewnością zauważycie po prawej stronie wznoszący się na wysokim wzgórzu zamek. Wygląda trochę jak okręt ze sterczącymi kominami. Parowce to jednak nowożytna historia, a warownia powstała na przełomie XIII i XIV wieku.
W 1306 roku król Władysław Łokietek przekazał zamek biskupowi krakowskiemu Janowi Muskacie, ale już rok później pod pretekstem wykrycia spisku przeciwko władzy królewskiej cofnął ów przywilej.
Dwanaście lat później, wykorzystując warunki obronne i niedostępność zamku (był położony na wzniesieniu o wysokości 360 metrów n.p.m.), umieszczono w nim skarbiec archidiecezji gnieźnieńskiej, co zabezpieczyło go przed wojskami zakonnymi. Król Władysław Łokietek przeniósł tu też siedzibę skarbu koronnego. W tym czasie załoga zamku liczyła ok. 150 osób.

Odwiedzając Dolny Śląsk nie planowaliśmy wizyty w tym miejscu, ale jadąc z Głogowa do Bytomia Odrzańskiego i widząc ogrodzony i otoczony parkiem budynek nie mogliśmy się powstrzymać, aby nie zajechać do obiektu w Czernej. Zamek, a w zasadzie dwór obronny jest własnością prywatną, ale jest udostępniony do zwiedzania. Można tu również zanocować.
Trafiliśmy akurat na moment, kiedy właścicielka pani Krystyna Iwanicka, naukowiec z Krakowa oprowadziła gości po zabytkowych komnatach. Zmęczona pozwoliła nam samodzielnie zwiedzać pomieszczenia, a potem ucięliśmy sobie pogawędkę o zamku, Krakowie, dzieciach i wielu innych tematach.
Zamek pani Krystyna kupiła ponad 20 lat temu. W odrestaurowanie tego podupadłego wcześniej zabytku włożyła wiele pieniędzy, a przede wszystkim serca. Miejscowi mówią o niej "pałacowa". Na pierwszy rzut oka, obiekt choć podtopiony w czasie powodzi z 1997 roku, wyglądał dobrze. Był zadbany i utrzymany, niemal gotowy do zasiedlenia. Właścicielka myślała, że wystarczy pomalować ściany i solidnie posprzątać. Niestety, szybko okazało się, że stan techniczny budowli nie jest najlepszy

Zwiedzając Bieszczady i Beskid Niski w wielu miejscowościach napotykamy drewniane cerkwie. Jedna z nich szczególnie zapadła nam w pamięci i uważamy ją za najpiękniejszą na tym terenie. To cerkiew w Kwiatoniu.
Wieś Kwiatoń, której pierwotna nazwa brzmiała Kwiatków, jest położona przy głównej drodze pomiędzy Uściem Gorlickim a Wysową, w dolinie rzeki Zdyni. Wieś powstała w XIV wieku. a pierwsze wzmianki o siole datowane są na 1423 rok. Należała do rodu Gładyszów z Szymbarku.
W 1932-33 prawie cała wieś przeszła na prawosławie i wtedy wybudowano drugą świątynię, która istnieje do dziś, ale jest zdecydowanie mniej okazała. W latach 40-tych XX-wieku nastąpiły wysiedlenia na wschód, we wsi pozostały tylko dwie rodziny.
W 2013 roku cerkiew pw św. Paraskewy w Kwiatoniu została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Imię patronki cerkwi oznacza piątek lub dzień przygotowania do świąt. Na liście UNESCO poza cerkwią w Kwiatoniu znajduje się jeszcze siedem polskich cerkwi z tego regionu.

O mostach w Stańczykach wiele osób odwiedzających Mazury pamięta i je odwiedza. O moście w Grądach Kruklaneckich wie już zdecydowanie mniej osób, a naszym zdaniem warto tu zajrzeć. Niedaleko Kruklanek (ok. 15 km od Giżycka) nad wodą stanowiącą połączenie jezior Kruklin i Gołdapiwo znajdują się ruiny zniszczonego mostu kolejowego ''Grądy Kruklaneckie''.
Most był jedną z najdłuższych na Mazurach konstrukcji mostowych. Wielkością swoją ustępował jedynie wspomnianym wyżej mostom w Stańczykach. Został zbudowany w roku 1908, a połączył dwa brzegi przekopanego cieku rzeki Sapiny.
Podczas I wojny światowej, a dokładniej w roku 1915 wschodnie przęsło zostało wysadzone w powietrze przez wycofujące się oddziały rosyjskie. Jednak pod koniec wojny most został odbudowany i przeszedł modernizację. Służył do końca II wojny światowej jako element trasy kolejowej między Kruklankami a Oleckiem. W takim stanie konstrukcja dotrwała do końca wojny, mimo że przed wycofaniem się wojsk niemieckich został zaminowany. Nikt nie wie, z jakich przyczyn most nie został wysadzony. Mówi się, że detonator został zainstalowany w bunkrze obserwacyjnym i przeleżał nietknięty kilka miesięcy.

Jednym z województw naszym zdaniem niedocenionych przez turystów jest województwo lubuskie. Podobnie jak w kujawsko-pomorskim (Toruń i Bydgoszcz) tu również „stolicami” są dwa miasta. Wojewoda urzęduje w Gorzowie Wielkopolskim (nazwa mocno związana z lubuskim 🙂), a marszałek i sejmik mają siedzibę w Zielonej Górze.
Byliśmy w obydwu miejscowościach i bardziej nam się spodobała Zielona Góra. Górująca nad klimatyczną starówką Palmiarnia z rozciągającymi się pod nią winnicami, uliczki Starego Miasta pełne Bachusów, ciekawe zabytkowe kościoły oraz Muzeum Wina i Tortur pozostawiły w nas dużo pozytywnych wspomnień.
Podczas deszczu, czy brzydkiej pogody w Zielonej Górze koniecznie odwiedźcie Palmiarnię i skorzystajcie z mieszczącej się tam kawiarni. To właśnie od wzgórza, na którym jest położony ten obiekt wzięło nazwę miasto. Niegdyś wzgórze porośnięte bujną roślinnością górowało nad osadą rolniczą, a obecnie znajduje się tu Park Winny z symboliczną już uprawą winorośli oraz budynek Palmiarni.