Włócząc się po Warmii i Mazurach śladami pisarzy dotarliśmy kiedyś za Wańkowiczem do Pisza, a obecnie chcemy Wam napisać kilka zdań o miejscowości Ogródek, gdzie znajduje się rodzinny dom nieco zapomnianego poety Michała Kajki.
Kiedyś w 1938 roku niemiecka nazwa miejscowości Ogrodtken została zmieniona na Kalgendorf. W momencie wybuchu drugiej wojny światowej wieś liczyła 444 mieszkańców. Obecnie mieszka o połowę mniej. Muzeum jest nieco oddalone od wsi, ale dom znajduje się tuż przy drodze biegnącej wzdłuż jeziora Kraksztyn, więc bez trudu go odnajdziecie.
W domu zbudowanym przez Michała Kajkę w 110 rocznicę jego urodzin w 1968 roku urządzono muzeum poświęcone jego życiu i twórczości. Poeta mieszkał w tym budynku przez pół wieku. Poza wydarzeniami związanymi z życiem literata ekspozycja przedstawia historię Mazur oraz twórczość innych ludowych poetów z tego regionu.

Miejscowość Rapa znajduje się niedaleko Bań Mazurskich (9km), tuż przy granicy z Rosją. Byliśmy tu dwukrotnie. Za pierwszym razem grobowiec był jeszcze otwarty i można było dojrzeć trumny znajdujące się w środku. Obecnie zamurowano wnęki i piramidę można oglądać jedynie z zewnątrz. Jeśli tu dotrzecie to pamiętajcie, aby odwiedzić pobliską klimatyczną Republikę Ściborską.
Podczas naszej drugiej wizyty na parkingu przywitał nas operatywny młodzieniec, który zadeklarował swoją pomoc, jako przewodnik. Mimo, że na temat grobowca wiedzieliśmy pewnie więcej od niego, doceniając aktywność i chęci młodego chłopaka przyjęliśmy ofertę i w jego towarzystwie dotarliśmy do piramidy wysłuchując w tym czasie opowieści o dziejach zabytku.

Krążąc po Mazowszu w poszukiwaniu rodzinnych śladów odwiedziliśmy Jadów. Na rynku znajduje się zaniedbany obelisk upamiętniający tzw. „Krwawy targ” – wydarzenia, które miały tu miejsce w 1932 roku. Jak do tego doszło? O tym poniżej.
Przenosimy się do roku 1932. Co tydzień w Jadowie na Mazowszu organizowane są targi, na które tłumnie zjeżdżają okoliczni chłopi. Często bywa tu po kilka tysięcy kupujących i sprzedających. Jest kryzys, a handel i opłaty kupców są podstawowym dochodem gminy. Zarządzający targowiskiem postanowili więc wykorzystać to i zwiększyli opłaty targowe. Podatek płacony na rogatkach miasteczka wzrósł z 50 groszy do jednej złotówki (za wjazd na targ furmanką dwukonną) oraz z dwóch złotych do 7 złotych za miejsce na placu dla targujących spoza powiatu. Miesięczna pensja wykwalifikowanego robotnika wynosiła wówczas ok. 90 złotych, a kilogram wołowiny kosztował około złotówki. Za tą samą cenę można było zjeść posiłek w karczmie.

Ateny to stolica i największe miasto Grecji. Ma ok. 3,5 mln mieszkańców, a cała metropolia jest zamieszkana przez 4 miliony osób. Jeśli chcecie poznać największe atrakcje podczas krótkiego pobytu to pewnie będzie to trudne, ale spróbować trzeba 🙂. Obowiązkowym punktem podczas zwiedzania jest oczywiście wzgórze górujące nad Atenami, zwane Akropolem, o wysokości 156 metrów. Na jego szczycie odnajdziemy świątynię Partenon poświęconą bogini mądrości i sztuki Atenie oraz Erechtejon wybudowany na cześć jednego z pierwszych władców Aten Erechteusza, a poświęcony Posejdonowi oraz Atenie. Pod wzgórzem umiejscowiono Muzeum Akropolu, w którym znajdziecie wiele eksponatów i rzeźb przeniesionych tu z pobliskich świątyń oraz dowiecie się wiele o historii tego miejsca.

We Wdzydzach Kiszewskich pierwszy raz byliśmy kilkanaście lat temu i z wizyty pozostał nam w pamięci uroczy skansen położony nad jeziorem. W tym roku będąc ponownie na Kaszubach koniecznie chcieliśmy odwiedzić to miejsce.
Jeżdżąc po okolicy mimo tego, że byliśmy tu w sierpniu, nie widzieliśmy tłumu turystów w Wirtach, w Wielu, Kartuzach czy Kościerzynie. We Wdzydzach Kiszewskich jednak było inaczej. Trudno było zaparkować samochód w pobliżu wieży widokowej mimo wielu zatok parkingowych wzdłuż drogi. Musieliśmy odjechać kilkaset metrów i dopiero tam udało się nam wyszukać jedno wolne miejsce.
Wejście na wieżę jest płatne (i to nie mało), ale naszym zdaniem warto. Nie polecamy jednak tej wspinaczki osobom o słabej kondycji i mających lęk wysokości. Adrenalinę potęguje silny wiatr. Widoki z wysokiej na 35,6 metra wieży (ostatnia platforma jest umiejscowiona na poziomie 30 metrów) wynagradzają trud wchodzenia po schodach. Budowla umiejscowiona jest na skrzyżowaniu pięciu jezior i możemy z niej oglądać wszystkie akweny oraz pływające po nich żaglówki, kajaki i inne wodne pojazdy.

Jakiś czas temu zwiedzając Podlasie jechaliśmy szutrówką tuż przy granicy w stronę miejscowości Jałówka i napotkaliśmy patrol Straży Granicznej. Panie zapytały nas gdzie jedziemy. Po podaniu celu podróży zadały pytanie czy wiemy jak tam trafić? Wyjaśniliśmy, że poza GPS mamy lokalne mapy, więc nie ma możliwości pobłądzenia. Jako, że odpowiadaliśmy wspólnie z żoną, a na tylnym siedzeniu w samochodzie siedział nasz syn, który przysłuchiwał się rozmowie wzbudziło to nieufność jednej z pań (działo się to na tydzień przed zamknięciem strefy przygranicznej i ogłoszeniem tu stanu wojennego). Nagle zadała szybkie pytanie w stronę tyłu samochodu: a po polsku umie mówić? Po usłyszeniu, że umie i to całkiem dobrze (studiował polonistykę) nabrała większego zaufania do nas jako turystów 🙂.
A same ruiny kościoła w Jałówce są z pewnością warte zobaczenia. Według zachowanych zapisów archiwalnych w połowie XV wieku na terenie miasta Jałówka (prawa miejskie nadano w 1545 r za czasów Zygmunta I Starego) istniał już kościół i cerkiew prawosławna.

Wędrując po Polsce dość często napotykamy na wspaniałe obiekty pozostawione przez zakon cystersów. O niektórych z nich już wspominaliśmy na naszej stronie (Kołbacz, Wąchock, Pelplin, Paradyż, Ląd nad Wartą), a o innych pewnie napiszemy za jakiś czas ( Lubiąż, Bledzew, Oliwa). Losy tych obiektów są różne. Niektóre kwitną i zachwycają swoją urodą do dziś (Pelplin czy Oliwa), ale większość wymaga ogromnych nakładów, aby przywrócić im dawny blask. W przypadku Bledzewa pozostało już jedynie miejsce i tablice informacyjne.
Jednym z nielicznych obiektów, które nadal błyszczy bogactwem i wystrojem jest dawne opactwo cystersów w Krzeszowie. Przyjeżdżając na Dolny Śląsk koniecznie zarezerwujcie kilka godzin na wizytę w tych zabytkowych murach. My byliśmy tym miejscem zauroczeni.
A historia opactwa w Krzeszowie związana z cystersami zaczęła się w 1289 roku kiedy wnuk Henryka II Pobożnego, książę świdnicko-jaworski Bolko I ustanowił nową fundację dla cystersów z Henrykowa (odwiedziliśmy to miejsce również, ale opis czeka na wenę 🙂). Krzeszów miał się stać miejscem pochówku fundatora oraz jego następców i faktycznie tak uczyniono. Do dziś jest tu mauzoleum Piastów świdnicko-jaworskich, które można zwiedzić.

Będąc na Kaszubach warto zajrzeć do położonej wśród jezior Kościerzyny. To miasto z 600-letnią tradycją. Na rynku natkniemy się na ciekawy odlany z brązu pomnik Remusa. O jego dziejach napisał epopeję w języku kaszubskim w 1938 roku Aleksander Majkowski, lokalny lekarz, społecznik i literat. Bohater książki Remus wędruje po okolicznych terenach, napotyka upiory, walczy ze Smętkiem i spotyka Julkę, czyli kolejne wcielenie Sydoni von Borck- kobiety straconej jako czarownica. Baśniowa opowieść jest dziś uznawana za najważniejsze dzieło literatury kaszubskiej.
W jednej z kamienic położonych przy rynku odnajdziecie Muzeum Ziemi Kościerskiej. Tu można zapoznać się bliżej z postacią Aleksandra Majkowskiego autora opowieści o Remusie, z historią, tradycjami i obyczajami regionu Kaszub. W jednej z sal jest ekspozycja poświęcona polskiemu hymnowi i jego twórcy Józefowi Wybickiemu. Można obejrzeć kilkudziesięciominutowy film o tym jak pieśń legionów zdobywała popularność, aby ostatecznie stać się narodowym hymnem.

Bieszczady mają to do siebie, że jak wejdziemy na połoniny i wyjdziemy powyżej linii drzew to w przypadku nadejścia deszczu nie mamy gdzie się schronić. Małym wyjątkiem jest schronisko na Połoninie Wetlińskiej. Dlatego często, gdy nie mamy pewności, co do pogody wybieramy trasy, które w przypadku nadejścia ulewy dają możliwość schowania się przed deszczem. Jedną z takich wędrówek opisujemy poniżej.
Spacer zaczęliśmy w Nasicznem, a naszym celem były tereny po dawnej wsi Caryńskie. Początki osady to rok 1620. Sprzeczne są wersje odnośnie założycieli. Jedne źródła podają ród Kmitów, a inne wojewodziankę mścisławską Helenę Kiszkową, która oddała majątek w zarządzanie Andrzejowi Boguckiemu. Nowy dzierżawca skonfliktował się z chłopami. Oskarżyli go o nieludzkie traktowanie i nadużycia, co skończyło się procesem i wypowiedzeniem umowy dzierżawy przez Kiszkową.

Krosno Odrzańskie zyskało prawa miejskie w 1238 roku. Nazwa miasta nie pochodzi jakby się mogło wydawać od krosna tkackiego, ale prawdopodobnie od słów krost – nierówność oraz chrost – gąszcz. Podczas II wojny światowej wiele zabytków zostało niestety zniszczonych. Do dziś pozostały ruiny zamku piastowskiego z odbudowaną częścią bramną.
Polecamy zwiedzanie zamku w towarzystwie lokalnego przewodnika. Długoletni "belfer" z lokalnego liceum p. Szymczak uraczył nas wspaniałą opowieścią o dynastii śląskich Piastów i historii miasta. Opowiedział, dlaczego święta Jadwiga Śląska (żona Henryka I Brodatego) jest przedstawiana zawsze boso i dlaczego nosiła buty na szyi.
Na pamiątkę wspomnianej pary jest organizowany na zamku Turniej Rycerski o Pierścień Księżnej Jadwigi Śląskiej, który ściąga rzesze turystów oraz osób zainteresowanych historią. Istotnie, duch tamtych zamierzchłych czasów ożywa na parę dni na zamku. Wędrując po pomieszczeniach na ścianach komnat zamkowych możemy oglądać prace własnoręcznie namalowane przez oprowadzającego. Lubimy ludzi z pasją, a zapał, zaangażowanie, wiedza i entuzjazm ludzi skupionych wokół zamku pozwalają sądzić, że z każdym rokiem warownia będzie przyciągać coraz więcej turystów.

Odwiedzając Radzyń Podlaski nie sądziliśmy, że znajdziemy tu obiekt, który nas tak bardzo zadziwi. Ogromny pałac położony na rozległym terenie sprawia niesamowite wrażenie. Odnowiony zabytek poraża swym ogromem i przepychem, a rzeźby Jana Chryzostoma Redlera wieńczące frontony są wspaniałe. Szkoda, że jedynie niektóre pomieszczenia są wykorzystywane, a o dziejach pałacu można przeczytać (oczywiście poza Internetem) jedynie na przyblakłej tablicy. Aż się prosi, aby w jednym z pomieszczeń przedstawić więcej informacji o historii tego miejsca oraz udostępnić część pałacu do zwiedzania.
Obecny kształt i styl rokokowy pałacowi nadała przebudowa wykonana w XVIII wieku, gdy właścicielem obiektu był Eustachy Potocki i jego małżonka Marianna z Kątskich. Pierwsza warownia w tym miejscu powstała jednak już w XV wieku za czasów panowania rodu Kazanowskich. Po przebudowie na przełomie XVII i XVIII wieku, gdy jego właścicielem został przyjaciel króla Jana III Sobieskiego – Stanisław Antoni Szczuka pałac nabrał barokowego wyglądu.

W Sulejowie byliśmy kilkanaście lat temu i niewiele z tego pamiętamy. Teraz byliśmy ponownie i tym razem wspomnienia zostaną chyba na dłużej. Kościół dawnego opactwa zastaliśmy otwarty, muzeum niestety zamknięte, a w dawnych pomieszczeniach klasztornych mieści się obecnie hotel i restauracja. Sądząc po liczbie samochodów na parkingu i gościach w restauracji zabytkowe mury, zalew i okoliczne atrakcje przyciągają znaczną liczbę turystów.
Historia klasztoru zaczęła się w XII wieku. W 1176 roku do Sulejowa przybył konwent dwunastu mnichów z burgundzkiego Morimond, osiedlając się na prawym brzegu Pilicy, w pobliżu wsi Sulejów. Cystersi dysponując sporym majątkiem i przywilejami przystąpili do budowy nowej, okazalszej świątyni.

Przyjeżdżając do Człuchowa i oglądając pozostałości po dawnym zamku krzyżackim trudno uwierzyć, że kiedyś ta warownia była drugą, co do wielkości w państwie zakonnym, po Malborku. Obecnie pozostała jedna wieża z dobudowanym fragmentem budynku, który jeszcze sto lat temu służył jako protestancka świątynia. Dziś cały obiekt pełni funkcje muzealne i jest dostępny dla turystów.
Człuchów prawa miejskie posiada od 1348 roku. Początkowo rządzili tu na przemian Polacy i Krzyżacy. Po pokoju toruńskim w 1466 miasto znalazło się na terytorium polskim i dopiero po pierwszym rozbiorze weszło w skład zaboru pruskiego. Do Polski Człuchów wrócił po drugiej wojnie światowej.
Zamkowa wieża góruje nad miastem, a punkt widokowy na jej szczycie pozwala spojrzeć na otaczające miasto lasy, bagna, jeziora i wiatraki.

Ogród dendrologiczny powstał w Wirtach już prawie 150 lat temu. Położony tuż nad Jeziorem Borzechowskim jest wspaniałym miejscem, aby odpocząć w ciszy i spokoju. Będąc tu w sierpniu mogliśmy cieszyć się samotnością podczas spaceru po ścieżkach leśnego arboretum.
Kiedy kupowaliśmy w automacie bilety wstępu, byliśmy pierwszymi odwiedzającymi gośćmi, a dopiero podczas wyjazdu zobaczyliśmy kilka samochodów kolejnych turystów.
Na terenie ogrodu warto zajrzeć do „Edukacyjnego ula”. Ten klimatyczny budynek w chłodniejsze dni jest bardzo fajnym miejscem na dłuższy pobyt. Poza lekturą zgromadzonych tu książek można ogrzać się przy kominku. A jeśli nie chcemy czytać, to na jednej ze ścian po otwarciu drzwiczek możemy obserwować przez szklaną szybę wnętrze ula i gospodarujące w nim pszczoły.

Podróżując wokół kaszubskich jezior i borów w okolicach Tucholi koniecznie zajrzyjcie do Chojnic. Pozostały tu stare średniowieczne mury z basztami, a część z nich wykorzystano na pomieszczenia muzealne. Poza regionalną historią i zbiorami dokumentującymi lokalne dzieje miasta i pobliskich terenów możecie w nich obejrzeć obrazy współczesnych artystów malarzy.
Miasto w średniowieczu było we władaniu zakonu krzyżackiego, a wojska polskie zajęły je po bitwie pod Grunwaldem. W 1454 roku król Kazimierz Jagiellończyk stoczył pod Chojnicami bitwę z Krzyżakami zakończoną klęską polskich rycerzy. Król uciekł z pola walki, a zginął tu Jan Zawisza, syn słynnego Zawiszy Czarnego.

Jeśli macie czasami ochotę zaszyć się na końcu świata to powinniście odwiedzić wieś w Beskidzie Niskim – Zyndranową. Nasza znajoma oglądając zdjęcia stwierdziła, że powinna się chyba nazywać Zyndra Stara, bo niektóre chałupy wyglądają tak, jakby przy pierwszym podmuchu wiatru miały się rozsypać.
Legenda wspomina, że miejscowość została założona przez rycerza Zyndrama z Maszkowic, który osiedlił tu jeńców pojmanych po bitwie pod Grunwaldem. W rzeczywistości założycielem był Zyndram, ale z Jaślisk, a osada powstała pod koniec XIV wieku.
Dlaczego warto odwiedzić tą osadę?
Ze 180 zagród Zyndranowej po II wojnie światowej i akcji „Wisła” pozostało zaledwie kilka. W trakcie działań wojennych w 1944 roku spłonęło ok. 30 domostw. Kilkanaście rodzin nieposiadających domów zgłosiło się dobrowolnie i wyjechało do Związku Radzieckiego. Innych w 1947 roku wysiedlono w ramach akcji „Wisła”, a we wsi pozostało jedynie 6 rodzin. Napłynęli nowi osadnicy, którzy przejęli część zabudowań po wysiedlonych Łemkach.

Wiele razy przejeżdżając w pobliżu Tczewa zwracaliśmy uwagę na kolejowy most nad Wisłą. Nigdy nie było okazji, aby przyjrzeć mu się z bliska, ale tym razem się udało.
Wybudowany w 1857 roku most był wtedy najdłuższym belkowym mostem w Europie. Miał długość ponad 837 metrów. Podczas prób obciążeniowych mostu zmarł na zawał serca jeden z inżynierów projektujących budowę Rudolf Edward Schinz. Został pochowany na miejscowym cmentarzu, ale most jest silniejszy niż serce projektanta, bo stoi do dziś.
Z dziesięciu wieżyczek górujących nad konstrukcją pozostało do dziś jedynie cztery, Obok pierwotnego mostu dobudowano w latach 1888-90 równolegle, przesunięty o 40 metrów, drugi most. W czasie wojny budowle ucierpiały. Niektóre elementy wysadzili saperzy, a most prowizorycznie zaadaptowano do ruchu pieszego. Po wojnie odbudowano go i otwarto ponownie w 1947 roku. Ze względu na przeniesienie wałów przeciwpowodziowych wydłużono obydwa mosty do ponad kilometrowej długości.

Dziś chcemy zachęcić was do odwiedzenia Paradyża w lubuskiem. Ta nazwa jest spolszczoną wersją łacińskiej nazwy „Paradis” oznaczającej raj, a obiekt, który powinniście zobaczyć to zespół klasztorny opactwa cysterskiego.
Obecnie jest to siedziba Zielonogórsko-gorzowskiego Wyższego Seminarium Duchownego, aczkolwiek w 2020 roku mieszkało tam jedynie 12 seminarzystów i planowano przenieść ich do Zielonej Góry lub Gorzowa. W tym samym roku w Paradyżu-Gościkowie powstało sanktuarium. Obiekt jest obecnie bardziej dostępny dla turystów, bo utworzono w nim Muzeum Paradyskie.
W czasie, gdy my odwiedzaliśmy zespół klasztorny oprowadzali po nim alumni o pełnych godzinach, a chęć zwiedzania zgłaszało się u furtiana (na portierni). Pomieszczenia klasztorne nie były udostępniane do zwiedzania.

Jeśli poszukujecie spokojnego, urokliwego miejsca na wypoczynek nad wodą to polecamy miejscowość Wiele. Położona między Kościerzyną a Chojnicami, na pograniczu Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego wieś, to bardzo dobre miejsce wypadowe do zwiedzania okolicznych Borów Tucholskich czy Pojezierza Kaszubskiego.
Wiele, mimo letniego sezonu oraz atrakcyjnego Jeziora Wielewskiego, podczas naszego pobytu nie było tłoczne i okupowane przez turystów. Jedynie lodziarnia przy zabytkowym kościele, zbudowanym na początku XX wieku, zawsze gromadziła ogonek spragnionych ochłody spacerowiczów.
Przy głównej ulicy odnajdziemy pomnik Hieronima Derdowskiego, polskiego poety kaszubskiego urodzonego w Wielu, który zasłynął cytatem: „Nie ma Kaszeb bez Polonii, a bez Kaszeb Polsci”.

Jeśli szukacie pomysłu na krótką wycieczkę w pobliżu Warszawy to zajrzyjcie do Wołomina. Znajduje się tu rodzinny dom Zofii Nałkowskiej, który został zbudowany w 1895 roku przez ojca pisarki Wacława Nałkowskiego.
Na osiedlenie się pod Wołominem namówił Wacława Nałkowskiego jego dawny krakowski kolega – Henryk Konstanty Woyciechowski, właściciel dworu i majątku w Wołominie.
Nałkowski przez całe życie nie miał szczęścia do pieniędzy, mimo, że słynął z ogromnej pracowitości. Zakup kawałka piaszczystej ziemi w Wołominie i pobudowanie na niej domu to były jedyne większe wydatki w jego życiu. Córka wspominała o tym w taki sposób: „Wówczas to rodzice zdecydowali się kupić na spłaty niedaleko od Warszawy trzy morgi piaszczystego porosłego sosnami wzgórza, które ojciec nazywał wydmą utrwaloną, i za pożyczone na hipotekę pieniądze postawić drewniany domek”.
Zofia Nałkowska poza działalnością pisarską była również posłanką na Sejm w latach 1947-1952. Do dziś pozostał mi w pamięci jeden z jej cytatów z tym związany: "naprzód robią z człowieka szmatę, a później nią powiewają".

Do Kodnia wybieraliśmy się od kilku lat i zawsze nie było po drodze. Tym razem po kilkugodzinnym pobycie w Białej Podlaskiej ruszyliśmy w stronę granicy i dotarliśmy do tej miejscowości.
Niestety piękno kościoła zakrywały rusztowania. Obejrzeliśmy za to wnętrze z głównym ołtarzem i obrazem Matki Boskiej Kodeńskiej (dawniej Matki Boskiej Gregoriańskiej lub Matki Boskiej z Gwadelupy) oraz pospacerowaliśmy po rozległym terenie, na którym znajdują się stacje drogi krzyżowej Kalwarii Kodeńskiej usytuowane na sztucznie usypanym w 1930 roku wzgórzu. Tu znajduje się też gotycki kościół św. Ducha, w którym pierwotnie znajdował się cudowny obraz. Był on kiedyś kaplicą zamkową Sapiehów. Niestety po zamku pozostały jedynie piwnice i obwałowania ziemne.
Nie omieszkaliśmy zajrzeć do miejscowej księgarni, gdzie znaleźliśmy pokaźny wybór dzieł Zofii Kossak – Szczuckiej z książką o Kodniu „Błogosławiona wina” włącznie.
Być może nie każdy wie, że obraz słynący z cudów sprowadził do Polski z Watykanu Mikołaj Sapieha zwany Pobożnym. I nie był to czyn „pobożny”, bo książę dokonał kradzieży..🙂

Zmierzając w stronę wschodniej granicy koniecznie zajrzyjcie na kilka godzin do Białej Podlaskiej, kiedyś zwanej Białą. Niestety pałacu wybudowanego przez Radziwiłłów w XVII wieku już nie ma, bo został ostatecznie rozebrany w 1883 roku (jak wyglądał możecie zobaczyć na naszych zdjęciach), ale pozostały oficyny pałacowe, zespół bramny, który powstał w 1684 roku dla uczczenia zwycięskiej bitwy pod Chocimiem oraz rozległy park.
Zwiedzając muzeum można wyciągnąć kilka „smaczków” dotyczących rodu Radziwiłłów z Nieświeża. Jednym z właścicieli pałacu w Białej Podlaskiej był Karol Stanisław Radziwiłł zwany „Panie Kochanku”, który zasłynął z hulaszczego trybu życia. W lecie organizował kulig na saniach, a za śnieg służył mu rozsypany cukier. „Panie Kochanku” słynął też z opowieści. Opowiadał kiedyś jak to podczas polowania zabrakło mu kul i wypalił do jelenia używając zamiast amunicji pestek wiśni, które mu zostały w kieszeni. W następnym roku podobno spotkał w lesie zwierzę, które zamiast poroża miało wystające gałęzie wiśni.🙂

W naszych wycieczkach często odwiedzamy skanseny, które przybliżają dawne życie ludzi, ich pracę, zwyczaje, tradycje. Umieszczone zazwyczaj w pięknych miejscach obiekty muzealne poza ich zwiedzaniem pozwalają cieszyć oczy otaczającym krajobrazem.
Parki etnograficzne często imitujące dawne osady potrafią odtworzyć sielski klimat dawnych wsi. Dużo rzadziej jesteśmy w stanie znaleźć obiekty, czy miejsca imitujące życie dawnych miasteczek. Takich obiektów jest zdecydowanie mniej, ale natrafiliśmy na taki pod Nowym Sączem.
Dlatego jeśli odwiedzicie to miasto, pospacerujecie po rynku i starówce to przenieście się o sto lat wstecz i odwiedźcie okoliczny skansen.
Miasteczko Galicyjskie jest rekonstrukcją fragmentu zabudowy miejskiej. Obejmuje niewielki plac rynkowy i kilka przecznic zabudowanych domami. Ten osobliwy zespół urbanistyczny przybliża nam atmosferę małego miasteczka z dawnej prowincji monarchii austro-węgierskiej z przełomu XIX i XX wieku. Więcej o tym miejscu przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jeżdżąc po województwie świętokrzyskim, warto zboczyć czasem z głównych tras, aby odkryć ciekawe i klimatyczne miejsca. Jednym z nich jest Międzygórz, gdzie na wzniesieniu nad stawem górują ruiny zamku.
Zamek prawdopodobnie powstał w miejscu grodziska z czasów Piastów. Zbudował go król Kazimierz Wielki. Kronikarz Jan Długosz pisał, że król przekazał zamek zaraz po wybudowaniu (rok 1370) Janowi Zaklice herbu Topór, kanclerzowi Królestwa Polskiego, osobie cieszącej się szacunkiem i zaufaniem zarówno Kazimierza, jak i jego następców na polskim tronie.
Międzygórz pozostał w rękach rodu Zaklików aż do pierwszych lat XVI stulecia. Ostatnim Zakliką z Międzygórza był Hieronim (syn wojewody Jakuba), który w roku 1508 sprzedał swe włości wraz z zamkiem Mikołajowi Kijeńskiemu. Więcej o tym miejscu przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Na wyspie Wolin w pobliżu miejscowości Lubin znajduje się wzgórze Zielonka o wysokości 81 metrów n.p.m.. Odwiedziliśmy je pierwszy raz kilkanaście lat temu, a w zeszłym roku byliśmy tam ponownie. Pamiętaliśmy rozległą panoramę ukazującą wsteczną deltę rzeki Świny. Niestety teraz drzewa porastające zbocza wzgórza zasłaniają częściowo obraz.
W pobliżu jednak przy grodzisku w Lubinie znajduje się inny punkt widokowy (niestety wstęp płatny) z którego można obserwować przepiękne widoki.
Przy słonecznej pogodzie siedząc w leżaku i zajadając się gofrem leniwie spoglądaliśmy na rozległą przestrzeń w dole z odbijającymi się w promieniach słońca wodami rzeki Świny. W dali majaczyły wody Zalewu Szczecińskiego, Jeziora Wicko Wielkie i Bałtyku. Poleniuchować czasami trzeba
Więcej o tym miejscu przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Będąc we wschodniej części Polski, warto zajrzeć do miejscowości Romanów, aby w tutejszym dworku odwiedzić muzeum jednego z najbardziej płodnych pisarzy w historii świata– Józefa Ignacego Kraszewskiego. Od razu uszczegółowimy, że chodzi o liczbę wydanych książek i wierszy, a nie posiadanych potomków. 🙂
Liczba napisanych przez pisarza książek i utworów daje mu palmę pierwszeństwa w Polsce pod tym względem, a w rankingu światowym jego dorobek plasuje go na wysokim siódmym miejscu. Dla większości przeciętnych czytelników Józef Kraszewski kojarzy się ze „Starą baśnią”, historyczną powieścią zekranizowaną w 2003 roku przez Jerzego Hoffmana. Część osób może pamięta też powieść „Hrabina Cosel”.
A jak to się stało, że akurat w Romanowie powstało muzeum pisarza? Otóż w 1801 roku majątek od Sapiehów kupili dziadkowie Józefa – Błażej i Anna Malscy. Tu pisarz spędził dzieciństwo, mimo że urodził się w Warszawie, a gdy był uczniem szkoły w Białej Podlaskiej (obecnie nosi jego imię), przyjeżdżał tu na wakacje.
Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Szczecinek jest miastem, które nie jest często odwiedzane przez polskich turystów, a szkoda. Poza zamkiem z XIV wieku (pozostało południowe skrzydło warowni), który obecnie pełni rolę centrum konferencyjnego, a jednocześnie ma pomieszczenia, w których można zjeść lub się napić ma do zaoferowania ładną plażę i możliwość rejsów tramwajem wodnym po jeziorze Trzesiecko. Warto zajrzeć tu na cały dzień w drodze nad morze, aby bliżej poznać to atrakcyjne miejsce.
A historia miasta zaczęła się w XIV wieku kiedy jedyny syn księcia Bogusława IV Warcisław IV założył Szczecinek. Na jego lokalizację wpłynęły względy bezpieczeństwa. Wybrano ziemię na przesmyku dwóch jezior, wśród trudno dostępnych bagien i mokradeł, na którym już kiedyś we wczesnym średniowieczu istniało grodzisko obronne.
Szczecinek miał chronić księstwo Warcisława IV przed atakami ze strony Marchii Brandenburskiej. Nazwa miasta nawiązywała do Szczecina, który był stolicą księstwa pomorskiego Gryfitów. Więcej o Szczecinku przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Już kilka razy chcieliśmy wybrać się na Polesie, ale później plany się zmieniały i jechaliśmy w inny region Polski. Tym razem byliśmy zdeterminowani i koniecznie chcieliśmy pochodzić kładkami Poleskiego Parku Narodowego.
Wędrując turystycznymi szlakami, mimo że trafiliśmy tam w piękne słoneczne, lipcowe dni, spotykaliśmy po kilka osób, a na leśnych parkingach nasze auto było osamotnione lub jednym z nielicznych, które tam stały.
Upały powodowały, że większość turystów skupiała się wokół akwenów wodnych, a plaże nad Jeziorem Białym w Okunince oraz w Białce nad Jeziorem Bialskim przeżywały prawdziwe oblężenie. Na brzegu jednego z nich odpoczywał nawet krokodyl. 🙂 Na pamiątkę plotek sprzed kilku lat rozpowszechnianych w sezonie ogórkowym przez dziennikarzy, jakoby w wodach Jeziora Białego widziano ogromnego gada, na brzegu tego akwenu umieszczono sztuczną figurę tego zwierzęcia. My na plaży w Okunince wytrzymaliśmy godzinę. Tłumy w każdym zakątku plaży, brak cienia i leżenie w skwarze to nie jest coś, co kochamy najbardziej. Nie lubimy hałaśliwej muzyki dobiegającej z każdego pobliskiego baru. Jedynie kąpiel w ciepłej wodzie jeziora była przyjemnością. Dlatego po krótkim odpoczynku ruszyliśmy zwiedzać Polesie.
Na początek odwiedziliśmy miejscowość Sosnowica. Znajduje się tu budynek z 1753 roku, w którym kiedyś mieszkał Tadeusz Kościuszko. Obecnie jest to pensjonat, a otacza go duży teren nieco zdziczałego parku.
Więcej o historii tego miejsca przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Benedyktyni pojawili się w Polsce w X wieku. Prawdopodobnie już za panowania Chrobrego powstawały klasztory w Poznaniu, Międzyrzeczu, Łęczycy i na Wawelu w Krakowie. Być może jeszcze przed 1000 rokiem powstało opactwo św. Marcina na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu.
Kolejna fala benedyktynów pojawiła się w Polsce po 1039 roku, za czasów Kazimierza Odnowiciela i Bolesława Szczodrego. W okolicy Gniezna powstało opactwo mogileńskie, w pobliżu Poznania — lubińskie, a obok Krakowa — tynieckie. Najprawdopodobniej do Tyńca sprowadzono zakonników z Brauweiler, Siegburga, Luneburga i Trewiru. Opactwo w Tyńcu jest datowane na 1044 rok, a więc za 20 lat będzie obchodzić tysiąclecie. Znajdujące się tu opactwo św. Apostołów Piotra i Pawła zostało ufundowane przez Kazimierza Odnowiciela. Uważa się, że benedyktyni na terenie Polski mieli w czasach Kazimierza Odnowiciela około 40 placówek, w tym 8 opactw. Brak źródeł pisemnych utrudnia jednak potwierdzenie tych faktów. Fundacje dokonywały się często bez dokumentów.
Więcej o historii tego miejsca przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Nieopodal miejscowości Maciejowice słynnej z bitwy z czasów Powstania Kościuszkowskiego znajduje się niewielka osada Podzamcze. To tu ród Zamoyskich wybudował w 1806 roku pałac i otoczył go rozległym parkiem.
Dziś pałac jest zamknięty. Owinięty wokół ostrzegawczą taśmą czeka na lepsze czasy i bogatego inwestora, który przywróci mu dawny blask. Mimo zniszczenia, opadającego tynku i zaniedbań warto to miejsce odwiedzić. Spacer po rozległym parku, wzdłuż stawów i częściowo zrujnowanych budynków gospodarczych zajmie nam około godziny. Przed wizytą zachęcamy Was do zapoznania się z ciekawą historią tego miejsca.
Pałac przed II wojną światową był własnością Zamoyskich został postawiony na miejscu zamku maciejowickiego, który podczas powstania w 1794 roku był głównym punktem obrony wojsk polskich oraz kwaterą Tadeusza Kościuszki. Na miejscu znajdziecie pamiątki walk, które toczyły się tu w październiku 1974 roku. Obok pałacu możecie odnaleźć kamień stojący w miejscu, w którym pod rosłą lipą opatrywano rannego naczelnika powstania. Dziś po drzewie nie ma śladu. Zawaliło się jakiś czas temu. Więcej o historii tego miejsca przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Wybierając pobyt na północno-wschodnim krańcu Polski, najczęściej szukamy klimatycznych, małych miejscowości. Duże miasta odwiedzamy rzadziej, bo nie tęsknimy za tłumem turystów. Giżycko jednak trzeba odwiedzić, bo jest tu kilka atrakcji, które po prostu należy zobaczyć.
W Giżycku znajdziecie przystań, z której możecie wyruszyć statkiem Żeglugi Mazurskiej w rejs. Jest tu kanał łączący dwa jeziora, nad którym znajduje się 100-tonowy obrotowy most. Po dawnym zamku krzyżackim pozostało niewiele (na zdjęciach przedstawiamy, jak wyglądał przed przebudową i po niej), bo obecnie jest on częścią kompleksu hotelowego. W odległości dłuższego spaceru odnajdziecie za to inny zabytek – Twierdzę Boyen. Całość uzupełnia duża piaszczysta plaża z promenadą spacerową. Więcej o historii i atrakcjach miasta przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Bieszczady zyskują ciągle na popularności, ale w naszych archiwach odnaleźliśmy fotopamiętnik z wycieczki odbytej w lipcu 2011 roku, kiedy na szlaku nie spotkaliśmy nikogo. Przeszliśmy pętlę od Wołosatego przez Przełęcz Bukowską i weszliśmy przez Rozsypaniec na Halicz, a stamtąd przez Przełęcz Goprowską wróciliśmy do Wołosatego. Tarnicę odwiedziliśmy innym razem, bo ulewny deszcz nieco popsuł nam szyki.
Zaczęliśmy wędrówkę z Wołosatego, wsi położonej w dolinie potoku Wołosatki. To dobre miejsce na to, aby wybrać się stąd na Tarnicę, ale my mieliśmy inne plany, bo chcieliśmy ruszyć w stronę granicy i Przełęczy Bukowskiej. Wołosate jest najdalej wysuniętą na południe zamieszkaną miejscowością Polski. Kilka kilometrów na południe, za granicą znajduje się ukraińska wieś Lubnia. Więcej o tej wędrówce w naszym najnowszym artykule.

Od lat nie odwiedzaliśmy Szczecina i byliśmy ciekawi zmian, które zauważymy. Zaparkowaliśmy auto bez większych problemów w pobliżu Wałów Chrobrego i ruszyliśmy szlakiem spacerowym oznaczonym na chodnikach, który prowadził nas wzdłuż zabytków i ciekawych miejsc Szczecina. Warto zauważyć, że całodzienny postój kosztował nas połowę tego, co zapłaciliśmy, parkując w pobliżu gdańskiej starówki.
Pętla tzw. „Miejskiego szlaku turystycznego” liczyła 7 kilometrów, a przed każdym z 42 obiektów znaleźliśmy opis informujący nas o historii tego miejsca. Czerwona linia (wcale nie tak „cienka” 🙂) prowadziła nas „za rączkę”, wijąc się czasami i skręcając w zakamarki, do których pewnie normalnie byśmy nie zajrzeli.
Jednym z przystanków był zamek Książąt Pomorskich znajdujący się na naturalnym wyniesieniu terenu na lewym brzegu Odry, w pobliżu jej ujścia do jeziora Dąbie. Mimo tego, że we wnętrzach zamkowych niewiele się zachowało, to warto tam zajrzeć ze względu na ciekawą interaktywną formułę zwiedzania oraz postać „czarownicy” Sydonii von Borck. Więcej o zamku i innych przystakach na trasie "czerwonego szlaku" w naszym najnowszym artykule.

Wędrując po Bieszczadach i Górach Sanocko-Turczańskich w wielu miejscowościach natykamy się na przepiękne, ale niestety często wymagające odnowienia drewniane cerkwie. Dziś opuszczone i niszczejące budynki, kiedyś tętniły życiem zrzeszając mieszkańców wsi podczas nabożeństw. Zapuszczając się we wschodnie rubieże kraju między Arłamowem, a Krościenkiem odwiedziliśmy wieś Liskowate, aby zobaczyć lokalną cerkiew.
Drewniana greckokatolicka świątynia, wzniesiona w miejscu wcześniejszej cerkwi, wzmiankowanej już w roku 1564. Gdy byliśmy tam dziesięć lat temi niestety przedstawiała żałosny widok. Stała opuszczona i czekała na lepsze dni. Widzieliśmy jednak, że jakiś czas temu zaczęto ją powoli odnawiać i może zacznie znowu błyszczeć i przyciągać wzrok.
Prawdopodobnie cerkiew zbudowali w 1832 roku Wasyl Tomczak z Liskowatego i Iwan Rak z Łopuszanki. Taką datę wskazuje napis na nadprożu południowych odrzwi. Jest tam również wyryte nazwisko ówczesnego paroha parafii greckokatolickiej w Liskowatem -Gierieja Nikołaja Liskowackiego. Więcej w naszym najnowszym artykule.

Jeśli znacie Bieszczady to z pewnością odwiedziliście ruiny cerkwi w Krywem, a jeśli nie byliście tam jeszcze to koniecznie powinniście to nadrobić. Pozostałości świątyni wznoszą się malowniczo na wzgórzu ograniczonym zakolem rzeki San, a w zależności od pory roku ścieżka do nich tonie w wysokiej trawie lub czerni się wśród zgniłej zieleni.
Byliśmy tam dawno, bo w 2008 roku, dlatego nasze zdjęcia nie oddają obecnego stanu poszczególnych obiektów. Z Zatwarnicy należy ruszyć w stronę dawnej wsi Hulskie wybrakowaną, asfaltową drogą. Mijane po drodze zdziczałe sady przypominają nam o licznych dawnych mieszkańcach tych terenów.
Zatwarnica była miejscem napadu oddziału UPA na posterunek milicji w sierpniu 1944 roku, a w 1946 sotnia Bira spaliła całą wieś. Ludność pochodzenia ukraińskiego została wysiedlona do ZSRR, a pozostałe gospodarstwa zniszczone. Obecnie wieś liczy ok. 200 mieszkańców. Więcej o opuszczonych i wysiedlonych wsiach w Bieszczadach w naszym najnowszym artykule.

Gran Canaria to część archipelagu Wysp Kanaryjskich na Oceanie Atlantyckim. Wyspa należy do Hiszpanii, a jest położona pomiędzy Teneryfą a Fuerteventurą. Cały archipelag zaliczany jest do Makaronezji.
Stolicą wyspy jest miasto Las Palmas, prowincja o tej samej nazwie obejmuje poza Gran Canarią jeszcze dwie wyspy (Lanzarote i Fuerteventurę). Podobno pierwotni mieszkańcy wyspy Guanczowie nazywali Gran Canarię - Tamarán lub Tamarant. Obecna nazwa pochodzi albo od nazwy psa kanaryjskiego can, albo wywodzi się od nazwy jednego z plemion afrykańskich „Canaria".
Gran Canaria ma powierzchnię ok. 1560 km² i jest trzecią, co do wielkości (po Teneryfie i Fuertaventurze) i drugą (po Teneryfie), co do liczby mieszkańców (ok. 857 tysięcy) wyspą archipelagu. Dla tych, którzy przedkładają piękne widoki i górskie spacery nad leniwe leżakowanie ciekawsza jest część środkowa wyspy. Tu warto odwiedzić okolice szczytu Roque Nublo, czy jaskiniowe osiedla Artenary i Guayadeque, w których po przerobieniu do dziś mieszkają ludzie. Więcej w naszym najnowszym artykule.

Większość mieszkańców Warszawy odwiedziła park i pałac w Wilanowie, ale dużo mniej zna sąsiadujący przez wodę rezerwat w Morysinie. Dzikie i lesiste tereny po drugiej stronie Jeziorka Wilanowskiego były kiedyś zwierzyńcem króla Jana III Sobieskiego, a dziś są wspaniałym miejscem do spacerowania.
Park w tym miejscu stworzył Stanisław Kostka Potocki, gdy w połowie XIX wieku został właścicielem tych terenów. Las w północnej części zwierzyńca przekształcił w romantyczny park i nadal mu nazwę Morysin na część swojego wnuka Maurycego.
Idąc ulicą Vogla w stronę Wisły mijamy po lewej stronie Jeziorko Wilanowskie, a tuż za nim w lewo skręcamy w ścieżkę biegnąca wzdłuż brzegu. Dochodzimy do miejsca, w którym na drugim brzegu jest widoczna wieża wilanowskiego pałacu i tu odbijamy w prawo w wąską ścieżkę wiodącą nas do zabytkowej neogotyckiej bramy z 1846 roku. Projektantem jej był Henryk Marconi. Dziś niestety daleko jej do dawnej świetności, ale miejsce tchnie jakąś tajemniczością. Więcej w naszym najnowszym artykule.

Hiszpania jest tak różnorodnym i ciekawym krajem, że nie sposób opisać wszystkich jej zakątków w jednym artykule. Dlatego podobnie jak przy opisach innych krajów uchwycimy obecnie jeden z „fragmentów”, a inne opiszemy Wam za jakiś czas. Dziś chcemy Was zachęcić do odwiedzenia stolicy Katalonii – Barcelony.
Aby zobaczyć wspaniałą panoramę miasto wybierzcie się na wzgórze Tibidabo. Jest ono najwyższym wzniesieniem Barcelony i liczy 512 metrów n.p.m. Morze zieleni wokół zachęca do spacerów, ale w weekendy można tu spotkać całe rodziny spacerujące lub jeżdżące na rowerach i jest nieco tłoczno. Rodziny przyciąga tu również położone pod szczytem wzniesienia wesołe miasteczko Tibidabo, które ma ponad stuletnią historię. Powstało w 1901 roku za sprawą przedsiębiorcy farmaceutycznego Salvadora Andreya, który był jego pomysłodawcą i projektantem.
Nad wzgórzem majestatycznie króluje jedna budowla. Jest to kościół Sagrat Col lub Sacred Heard, czyli Kościół Serca Jezusowego. Tibidabo tłumacząc z łacińskiego oznacza „Tobie dam”. Nazwa wzgórza nawiązuje do słów szatana wypowiedzianych do Jezusa. Proponował on Chrystusowi wszystkie królestwa na ziemi („Tobie dam”) za jeden pokłon przed nim. Więcej w naszym najnowszym artykule.

Zamek Czocha powinien być obowiązkowym przystankiem podczas pobytu na Dolnym Śląsku. Pełeń tajemnic od zawsze przyciągał filmowców. Tu kręcono sceny do "Wiedźmina", "Tajemnicy twierdzy szyfrów", komedii „Gdzie jest generał?” czy kilku innych produkcji. Tajne przejścia dodają uroku i tajemniczości, a historie z drugiej wojny światowej sprawiają, że Czocha budzi cały czas zaciekawienie i z pewnością trudno się tu nudzić.
Zamek Czocha powstał już w XIII wieku, a wybudowali go śląscy Piastowie lub król czeski Wacław I. Przez lata przechodził we władanie kilku rodów, między innymi Nostiz, Uechtritz i Seydlitz , a w XX wieku nabył go za 1,5 miliona marek w 1909 roku drezdeński producent cygar Ernst Gütschow. Bywał tu jednak rzadko, a dopiero pod koniec drugiej wojny światowej schronił się tu przed bombardowaniami niemieckich miast. Mieszkał tu aż do marca 1945 roku, kiedy na wieść o nadchodzących sowieckich wojskach uciekł na zachód.
Z zamkiem związanych jest wiele ciekawych i niesamowitych historii. Przeczytacie o nich w naszym najnowszym artykule.

Zazwyczaj w długie weekendy oraz w okresie wakacyjnym to małe, położone nad Wisłą miasteczko w pobliżu Puław jest tłumnie oblegane przez turystów, ale mimo to nie traci uroku i klimatycznego nastroju. Jest tu wiele zakątków, w których możemy się zaszyć i oddzielić nieco od gwaru i ścisku.
Polecamy odwiedzić Kazimierz Dolny poza sezonem turystycznym. Bez problemu znajdziecie wtedy miejsce w każdej restauracji przy rynku, a spacer Korzeniowym Dołem odbędziecie w ciszy i samotności.
Kazimierz Dolny swoimi początkami sięga XII wieku, kiedy istniała tu osada zwana Wietrzną Górą zarządzana przez siostry norbertanki z krakowskiego Zwierzyńca. Podobno to one zmieniły nazwę osady na „Kazimierz”, na cześć swego darczyńcy – księcia Kazimierza Sprawiedliwego, który przekazał im te ziemie. Więcej o Kazimierzu Dolnym i okolicach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Nasi znajomi często wspominają, że urlop w Polsce psuje często pogoda. To prawda. Trudno przewidzieć jadąc nad polskie morze czy spędzimy czas korzystając ze słonecznych kąpieli na plaży, czy okapturzeni będziemy chronić głowy przed padającym deszczem. Jest w Polsce jednak region, który niezależnie od pogody będzie interesujący i ciekawy. To Dolny Śląsk.
Jak zaświeci słońce możemy tu korzystać z uroków górskich wycieczek, czy hotelowych aquaparków , a gdy zacznie padać deszcz schowamy się pod ziemię i odwiedzimy ciekawe trasy dawnych kopalni lub te, które pozostały z z czasów II wojny światowej.
Jeśli wybierzecie się w ten region to zacznijcie od odwiedzenia Parku Miniatur Zabytków Dolnego Śląska w Kowarach. Zapoznacie się tu z wieloma zabytkami tych terenów. Zobaczycie ich wierne pomniejszone kopie i posłuchacie o ich historii. To ułatwi Wam zaplanowanie wojaży po województwie dolnośląskim w taki sposób, aby nie ominąć żadnego interesującego obiektu. Inną sprawą jest to, że ich nagromadzenie w tym województwie jest tak ogromne, że kilkanaście dni urlopu to za mało, aby wszystko zobaczyć. Więcej o Karpaczu i okolicach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Zbliża się majówka, a później wakacje i zastanawiacie się nad wyborem atrakcyjnego miejsca na ciekawe spędzenie urlopu wspólnie z dziećmi. Mamy dla Was propozycje wyjazdu do naszych południowych sąsiadów. Szczególnie polecamy Wam Słowacki Raj.
Słowacki Raj to takie dziwne miejsce, w którym szlaki same w sobie stanowią jedną z głównych atrakcji parku. Do pokonania zalanych potokami wąwozów i stromych ścian służą liczne drabinki, metalowe platformy, drewniane schodki, kładki, mosty oraz łańcuchy. Trudniejsze, a zarazem bardziej spektakularne szlaki wytyczono w północnej części parku.
Przed wyjazdem piękniejsza dorosła połówka naszej rodziny wspominała, że nie będąc wytrawnym piechurem z pewną nieśmiałością przyjęła rodzinny plan podróży w to miejsce, a tymczasem spotkała ją później miła niespodzianka. Góry okazały się naprawdę przyjazne, nawet dla osoby bez specjalnego przygotowania fizycznego.
Dzieci, które zwykle nudzą się w trakcie monotonnych podejść, tym razem były wprost zafascynowane. Największą atrakcję stanowiły dla nich „wieszaki na pranie”, czyli metalowe poziome platformy, przytwierdzone do pionowych skał nad Hornadem. Więcej przeczytacie i zobaczycie w naszym najnowszym artykule.

Najbardziej znaną osobą kojarzoną z Fromborkiem jest Mikołaj Kopernik. Wielki astronom spędził tam 33 lata swojego życia. Pamiątki po wielkim uczonym można spotkać na każdym kroku. W 2005 roku szwedzcy naukowcy potwierdzili, że w katedrze we Fromborku znajdują się szczątki astronoma. Jego uroczysty pogrzeb odbył się 22 maja 2010 roku. Kopernika we Fromborku przypomina również wieża zbudowana przed 1400 rokiem. Była ona właśnie jego własnością.
Kopernik zmarł w maju 1543 r. (z ustaleń historyków wynika, że między 21 a 24 maja) i spoczął pod posadzką katedry fromborskiej. Kapituła wystawiła Kopernikowi pierwsze epitafium w roku 1580. Po jego zniszczeniu, w XVIII wieku wystawiła nowe (po stronie północnej nawy głównej na pierwszym filarze od prezbiterium) na miejscu niemającym żadnego związku z miejscem pochówku astronoma. Dopiero w 2010 r. uhonorowano astronoma okazałym epitafium we właściwym miejscu jego pochówku. Przez wieki kultywowano pamięć o uczonym. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Gdy nadchodzą wakacje wiele osób szuka atrakcyjnych miejscowości, ale bez tłumu turystów. Jeśli należycie do nich to zachęcamy do zaplanowania urlopu w Czaplinku w województwie zachodniopomorskim.
Niewielkie miasteczko (wg spisu z roku 2012 roku mieszkało tu 7200 osób) jest położone nad jeziorami z długa trasą spacerowa wzdłuż linii brzegowej. W sierpniu świeciło pustkami, a plażę i pomost odwiedzały głównie łabędzie i kaczki. W okolicach Czaplinka oraz Bornego Sulinowa rozciąga się Pojezierze Drawskie pełne jezior o dzikich, wyludnionych brzegach z ciekawymi śladami z czasów drugiej wojny światowej. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Zamek w Płakowicach (obecnie jest to dzielnica Lwówka Śląskiego) jest jedną z największych renesansowych budowli obronnych na Dolnym Śląsku. Wybudowano go w 1550 roku, ale później był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. Ostatnim prywatnym właścicielem był August Ludwig von Nostitz-Rieneck, od którego zamek odkupiła w 1824 roku rejencja legnicka, przeznaczając go na szpital psychiatryczny. Funkcjonował w Płakowicach do 1945 roku.
Najciekawsze w historii tego miejsca są jednak zdarzenia z lat 1953-1959. Otóż wówczas w poniemieckim budynku szpitala psychiatrycznego, na terenie zamku w Płakowicach znajdował się tajny ośrodek wychowawczy dla dzieci z Korei Północnej. Tak – to nie pomyłka. Więcej o tym przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Kiedyś naszym ulubionym powiedzeniem podczas mozolnego wspinania się po stromym zboczu było: "chodzenie po górach jest bez sensu". Oczywiście powtarzamy to sobie od lat, a mimo to jak masochiści chętnie wracamy w Bieszczady i włazimy na kolejne szczyty 🙂.
Włócząc się po Bieszczadach często szuka się wspaniałych widoków. Na Chryszczatej niestety ich nie znajdziemy. Zalesiony szczyt nie pozwala nam na cieszenie się pięknem okolicznych dolin i gór. Wiemy jednak, że chodzenie po górach jest bez sensu, więc dlaczego wchodzenie na szczyt z którego nic nie widać ma mieć sens?
Dlatego osoby „zarażone górskim bezsensem” ruszą na Chryszczatą. Stamtąd można pójść dalej w stronę Jeziorek Duszatyńskich i do Duszatyna.
Więcej o tym ciekawym miejscu przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Odwiedzając polskie morze koniecznie należy się wybrać na Mierzeję Helską. Jest kilka sposobów dotarcia na jej sam koniec do miejscowości Hel. Można popłynąć z Gdyni statkiem Żeglugi Bałtyckiej, można dojechać pociągiem, rowerem lub samochodem. Niestety w sezonie w ten ostatni sposób podróżowania należy wliczyć gigantyczny korek pogłębiany jakąkolwiek drobną stłuczką na trasie.
Na Helu możemy skorzystać ze wspaniałych plaż po stronie otwartego morza oraz Zatoki Gdańskiej, zwiedzić Muzeum Rybołówstwa, spędzić czas w fokarium, czy zobaczyć historyczne miejsca i fortyfikacje z okresu II Wojny Światowej.
Więcej o tym ciekawym miejscu na mapie Gdańska przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Będąc w Gdańsku nie sposób zapomnieć o wydarzeniach związanych z grudniem 1970 roku oraz strajkami robotniczymi i utworzeniem NSZZ „Solidarność”. Dlatego warto poświęcić cały dzień na odwiedzenie dawnej Stoczni Gdańskiej im. Lenina oraz powstałego na jej terenie tuż przy stoczniowej bramie Centrum Solidarności.
Historia stoczni zaczęła się dużo wcześniej. Jest ona jednym z najstarszych i najdłużej funkcjonujących na Pomorzu zakładów przemysłowych. Jej początki na terenie tzw. Młodego Miasta sięgają połowy XIX wieku, kiedy Gdańsk był pod panowaniem Królestwa Prus. Funkcjonowała tam wówczas baza remontu korwet, która następnie została przekształcona w stocznię. Po wojnie prusko-francuskiej w 1871 roku część kontrybucji wojennych przeznaczono na modernizację zakładu, nazwanego Stocznią Cesarską. Zbudowano wtedy najstarsze murowane obiekty, częściowo zachowane do dziś. Więcej o tym ciekawym miejscu na mapie Gdańska przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Dolny Śląsk uwielbiamy zwiedzać, dlatego że niezależnie od pogody można tu ciekawie spędzić czas. Przy padającym deszczu można „zejść pod ziemię” i zobaczyć jedną z wielu znajdujących się tu tras turystycznych. Dziś chcemy podzielić się z Wami naszymi wrażeniami z trasy kompleksu „Riese” Włodarz.
Decyzję o rozpoczęciu budowy podziemnego miasta „Riese”, czyli Olbrzym podjęto we wrześniu 1943 roku na spotkaniu w pobliżu Wilczego Szańca koło Kętrzyna. Postanowiono wtedy o utworzeniu nowej siedziby dla führera w Górach Sowich na Dolnym Śląsku. Już od listopada 43 roku zaczynają się prace. na południowy wschód od Bad Charlottenbrunn (Jedlina Zdrój).
Podziemne miasto odporne na bombardowania miało pomieścić ponad 20 tysięcy ludzi. Poza kwatery głównej dla Hitlera miał tu powstać podziemny obiekt przemysłowy. Są różne wersje, co do przeznaczenia tego obiektu. Jedna z teorii mówi o tym, że zamierzano tu produkować myśliwiec odrzutowy Me- 262, a inna, że rakietę A4 (V2). Są też wersje twierdzące o budowie laboratoriów biologicznych, chemicznych i atomowych. Więcej o tym podziemnym labiryncie przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Odwiedzając Dolny Śląsk warto wpaść na godzinę do położonych tuż przy niemieckiej granicy Radomierzyc. To tu na wyspie, między odnogami Nysy Łużyckiej znajduje się wspaniały pałac. W 1745 roku zakwaterowano w nim Fryderyka Wielkiego i wtedy zyskał miano „Najpiękniejszego Pałacu Łużyc”. Mimo, że obiekt jest własnością prywatną i niestety nie można wejść do środka (my byliśmy w 2009 roku, ale czytaliśmy artykuły z 2023 roku, które wspominały o tym, że nadal nie ma możliwości zwiedzania) to warto go obejrzeć z zewnątrz.
W pałacu kiedyś założono zakład wychowawczy dla panien. Prowadziła go fundacja, a ośrodkiem zarządzała dama dworu. Pod opieką miała dwanaście szlacheckich panien, które bez własnej winy popadły w biedę. Przez ponad dwieście lat nie stanęła tam noga mężczyzny. Więcej o ciekawej historii pałacu przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jak tylko stopnieją śniegi ciągnie nas do bieszczadzkich połonin. Poniżej opisujemy jedną z kwietniowych wycieczek, którą odbyliśmy kilka lat temu. Nie bylibyśmy sobą nie zaglądając po drodze do ciekawych miejsc, dlatego zajrzeliśmy do zamku w Szydłowcu i kościoła w Cmolasie, ale o tym opowiemy innym razem.
Wyruszyliśmy na kilkudniowy wypad w męskim gronie, pozostawiając żony i córki w domu. Tydzień przed wyjazdem na wabia puściliśmy zapytanie o noclegi w okolicach Wetliny, Cisnej i Ustrzyk Górnych. Każda zwrotna informacja mówiła o pustkach w agroturystycznych gospodarstwach, więc podziękowawszy za odpowiedź postanowiliśmy nie rezerwować kwatery i ruszyć "w ciemno". Ostatecznie zatrzymaliśmy się w Strzebowiskach. Z pod domu roztaczał się piękny widok na bieszczadzkie połoniny. Gdzie ruszyliśmy najpierw przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jakiś czas temu pisaliśmy na naszej stronie o zamku w Bobolicach i pokazywaliśmy jedno zdjęcie zrobione z tarasu zamkowego przedstawiające oddalony od Bobolic o kilka kilometrów zamek Mirów. Tym razem w naszej galerii możecie zobaczyć więcej fotografii odbudowywanej z ruin warowni i porównać stan obecny z tym… sprzed dwudziestu lat.
To właśnie wtedy byliśmy tu ostatni raz. Ruiny malowniczo wspinały się na wzniesieniu, będąc jakby przedłużeniem wapiennych skał. Wtedy mogliśmy wejść do środka, a teraz niestety ze względu na trwającą przebudowę już nie. Chyba bez trudu zauważycie różnicę.
Oba sąsiadujące ze sobą zamki łączy obecnie rodzina właścicieli, szlak pieszy, wspólne bilety, ale też legenda. Otóż dawno temu właścicielami byli bracia bliźniacy Mir i Bobol. Mieszkańcy żyli wtedy dostatnio, a łupy, które bracia przywozili z wojen były dzielone po połowie. Aby schować nagromadzone skarby wykopano podziemne przejście łączące warownie, a na straży postawiono czarownicę. Bracia wspierali się wzajemnie i żyli w zgodzie gromadząc coraz więcej bogactw aż do czasu gdy… Bobol przywiózł jako brankę piękną kobietę, w której zakochał się bez pamięci. Jak to się kończyło przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Pelplin odwiedziliśmy głównie po to, aby zobaczyć monumentalny kościół – jeden z największych gotyckich, ceglanych obiektów w Polsce (poza Kościołem Mariackim w Gdańsku i Katedrą w Oliwie). Obiekt ten to kolejna spuścizna po pobycie cystersów na ziemiach polskich.
Bazylika katedralna pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny jest ogromna, a wystrój wnętrz zachwyca. Znajduje się tu najwyższy drewniany ołtarz w Polsce. W Europie wyższe jest jedynie dzieło mistrza Pawła w słowackiej Lewoczy (18,62 metra). Dla porównania ołtarz Wita Stwosza w krakowskim kościele mariackim mierzy "skromne" 11 metrów.
Jak już wspomnieliśmy historia bazyliki związana jest z przybyciem cystersów, którzy zawitali tu już w 1276 roku na zaproszenie księcia Mszczuja II. Zakonnicy budowę głównego kościoła rozpoczęli w XIV wieku. Prace zakończono dopiero w 1557 roku. Kościół posiada trzy nawy, a środkowy transept ma imponujące rozmiary (długość 84 m , szerokość 30 m i wysokość 26 m). Więcej o tym ciekawym miejscu w naszym najnowszym artykule.

Podróżując po Polsce często napotykamy się na zabytkowe obiekty, które w dawnych czasach budowali na naszych ziemiach cystersi. Na naszej stronie opisywaliśmy klasztor w Wąchocku, czy Kołbaczu, ale pozostało jeszcze wiele innych miejsc związanych z tym zakonem, które chcielibyśmy Wam przybliżyć. Niestety często są to wspaniałe obiekty, które wymagają renowacji. Każdego zachęcamy do odwiedzenia Krzeszowa, Lubiąża, Pelplina, Oliwy, Paradyża czy Henrykowa. Za jakiś czas spróbujemy opisać te wspaniałe miejsca w kolejnych artykułach. Dziś chcielibyśmy przybliżyć historię opactwa położonego w województwie wielkopolskim.
Klasztor cystersów w Lądzie nad Wartą został prawdopodobnie założony w 1145 roku, a o jego dalszych losach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jadąc wzdłuż Wisły napotykamy się na kameralną, osadzoną na wysokim wzgórzu miejscowość Nowe. Miasteczko, które już w XIII wieku uzyskało prawa miejskie liczy obecnie jedynie ok. 6 tysięcy mieszkańców. Nazwa być może wywodzi się z tego, że nowy gród został zbudowany na miejscu starego? Zachował się zabytkowy średniowieczny układ rynku, kilka zabytków, a historia miasta jest bardzo ciekawa.
O miejscowości pierwszy raz wspomniano pismem w 1266 roku, jako o miejscu śmierci księcia Świętopełka. Jedenaście lat później Nowe stało się siedzibą kasztelani, a po kolejnych 5 latach osadzono tu pierwszych franciszkanów.
W okresie rządów czeskich Nowem władał Piotr Święca. Konflikt między rodem Święców, a Łokietkiem zmienił losy Pomorza. Władca do pomocy wezwał Zakon, a ten zajął ziemie dla siebie. Po krwawej obronie upadł również nowski kasztel, a miasto przestało się rozwijać. Dopiero krzyżacka lokacja na prawie chełmińskim z 1350 roku spowodowała wyjście ze stagnacji.Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

W Poznaniu bywaliśmy kilka razy o różnych porach roku, ale niestety zawsze za krótko, aby dobrze poznać wszystkie ciekawe miejsca. W zimie z pewnością przy pobycie z dziećmi warto zajrzeć do zabytkowej stuletniej palmiarni. Nam spodobał się Ostrów Tumski. Oglądaliśmy w Poznaniu też mecz piłkarski z trybun nowoczesnego stadionu, spacerowaliśmy nad Jeziorem Maltańskim oraz po Starym Mieście. Odwiedziliśmy słynne targi poznańskie. I wszystko to mało…
Planujemy w Poznaniu jeszcze kilkudniową wizytę, aby bliżej poznać to piękne miasto. Teraz chcemy wam opowiedzieć o naszych dotychczasowych wrażeniach z pobytu w stolicy Wielkopolski.
Oddzielony widłami Warty i Cybiny Ostrów Tumski to miejsce, gdzie rozpoczęła się historia Polski. Wyspa z górującą katedrą, gdzie życie płynie jakby wolniej i spokojniej jest naszym zdaniem jednym z najbardziej urokliwych zakątków Poznania. Brukowane drogi biegnące po dawnych walach obronnych, ciekawy kościół Najświętszej Marii Panny oraz zabudowania, w których mieszkają katedralni kanonicy przykryte śniegową pierzyną oraz ciche, puste wąskie uliczki zachęcają do rozmyślań. A miejsce to mając ponad tysiącletnią historię może wiele powiedzieć o dawnej Polsce. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Nazwa zamek Dunajec po raz pierwszy w dokumencie pisanym pojawiła się w 1325 roku. Rządził nim wtedy ród wywodzący się od spiskiego comesa Rudygera z Tyrolu, który lokował Niedzicę w 1209 roku za nadaniem króla Węgier Andrzeja II.
Potomkowie Rudygiera rządzili zamkiem w Niedzicy aż do roku 1470, po nich właścicielem został comes spiski Zapolya Emeryk. Nasi „bratankowie” władali zamkiem Dunajec aż do 1945 roku, mimo, że po pierwszej wojnie światowej znalazł się na terytorium Polski. Naszym zdaniem najciekawsza tajemnica zamku jest związana z odnalezieniem w nim, podobno tuż po II wojnie światowej, inkaskiego pisma węzełkowego tzw. "kipu". Więcej o zamku w Niedzicy i jego sekretach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Pierwszy raz byliśmy w Bobolicach jakieś dwadzieścia lat temu. Przespacerowaliśmy się wtedy miedzy ruinami dwóch sąsiednich zamków (o położonym kilka kilometrów dalej Mirowie napiszemy innym razem) podziwiając wspaniałe widoki ze szlaku.
Warownia w Bobolicach była wtedy ruiną, a jedynym odbudowanym fragmentem była brama wjazdowa, która jest z pewnością znana widzom serialu „Korona królow”. Nie przypuszczaliśmy, że kiedykolwiek te resztki murów zostaną zwieńczone dachami, a wewnątrz budynku można będzie podziwiać ekspozycje. A jednak.
Należy podkreślić, że odbudowa została wykonana tylko i wyłącznie z prywatnych środków, bez jakiejkolwiek dotacji państwa. Z pewnością dlatego też bilety wstępu nie należą do najtańszych.
Więcej o zamku w Bobolicach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Uniejów odwiedzaliśmy kilkanaście lat temu, więc nasze zdjęcia nie oddają aktualnego stanu zamku i okolicznych atrakcji. Jedno, co się nie zmieniło w tym czasie to uniejowska legenda. Podobno to tu jest takie miejsce, gdzie ludzie mający jakieś grzechy na sumieniu budzą się w nocy słysząc wrzaski łotrzyków, którzy zginęli na bagnach wyprowadzeni tam podstępnie przez piękną dziewczynę Uniejkę. Ludzie z czystymi sercami nie mają się czego obawiać, a patrząc w wodę mogą zobaczyć twarz pięknej dziewczyny, która zginęła na bagnach ratując życie mieszkańców miasta.
Legenda o Białej Damie jest żywa w Uniejowie, a jej postać towarzyszy nam przy spacerach wokół zamkowego parku. Warownia będąca kiedyś siedzibą arcybiskupów gnieźnieńskich ma długą historię. Zaczęła się ona już w XIV wieku, gdy wzniesiono zamek z polecenia arcybiskupa Jarosława Bogorii Skotnickiego, jednego z najbliższych współpracowników króla Kazimierza Wielkiego. O tym co mieści się w zamku obecnie przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jakiś czas temu opisaliśmy naszą wycieczkę do Tykocina. Wspominaliśmy w niej o tym, że będąc w tym mieście warto zajrzeć do położonej kilka kilometrów od tej miejscowości wsi Kiermusy. To osada z ciekawie urządzonymi domkami noclegowymi. Każdy z nich ma wystrój związany z jednym zawodów wykonywanych tu przez dawnych mieszkańców. Jest chałupa „bartnika”, „rybaka”, „garncarza” i innych. W pobliżu znajdziemy też „Dworek nad łąkami” oraz „Karczmę Rzym”. O innej karczmie związanej ze spotkaniem Twardowskiego z siłami diabelskimi pisaliśmy przy okazji artykułu o Suchej Beskidzkiej. W tej jednak też byliśmy i próbowaliśmy swojskiego jadła. Ale nasza wizyta miała przede wszystkim na celu zobaczenie kasztelu wybudowanego na tej ziemi. Nie jest to obiekt zabytkowy, ale został wykonany zgodnie ze znanymi obecnie rysunkami i opisami granicznych warowni stojących kiedyś na tym terenie. W kasztelu urządzono Muzeum Oręża Polskiego im. Jerzego Hoffmana, a niesamowity wystrój komnat możecie zobaczyć na naszych zdjęciach. Filmowcy również wykorzystują te wnętrza przy kręceniu zdjęć do historycznych produkcji. Dla rodzin z dziećmi istotne jest to, że większość eksponatów można przymierzać, dotykać i używać. Zachęcamy do obejrzenia galerii zdjęć w naszym najnowszym artykule.

Lubuskie to naszym zdaniem województwo, które jest niedoceniane przez turystów. Podczas naszych wakacyjnych wędrówek w tym regionie często spotykaliśmy jedynie nieliczne osoby, które zwiedzały te same obiekty. Jednym z miejsc, które jest odwiedzane nieco częściej ze względu na słynny pomnik jest Świebodzin.
Samo miasto wspominane było w dokumentach pisanych już w trzynastym wieku, a jego nazwa pochodzi od słowa świeboda, oznaczającego swobodę i bogactwo. Zbliżając się do Świebodzina już z daleka widać ogromny posąg. Figura Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata to pomnik na skalę światową. W 2010 roku, gdy powstał była to najwyższa rzeźba przedstawiająca Chrystusa na świecie. Obecnie wyższa powstała w Limie w Peru. Świebodzińska figura ma 36 metrów i jest wyższa o 6 metrów od słynnej figury patrzącej z góry na brazylijskie miasto Rio de Janeiro. Kopiec usypany u podstawy ma 16,5 metra, a korona na głowie 3 metry. Sama postać bez cokołu ma 33 metry i… nadal jest najwyższą figurą na świecie.
Pomnik Chrystusa to nie jest jedyna atrakcja Świebodzina. O innych przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Odwiedziliśmy to miejsce wracając z Górnego Śląska na Mazowsze. W okresie zimowym długie parkowe aleje były oblodzone i spacer po nich nie był zbyt przyjemny, ale w lecie warto tu zajrzeć, aby zobaczyć ogrom założeń parkowych, bo niestety po pałacu zwanym Śląskim Wersalem nie pozostało nic.
Tuż przy wjeździe do parku znajduje się parking, gdzie możecie zostawić samochód, a w głębi widoczna jest bryła Pałacu Kawalera. To jeden z budynków, który ocalał i mieści się w nim obecnie hotel i restauracja. Został wybudowany na początku XX wieku specjalnie dla Wilhelma II, który lubił przyjeżdżać tu na polowania. Ostatni cesarz i król Prus podczas swojego panowania zasłynął z tego, że zdymisjonował kanclerza Ottona von Bismarcka i był odpowiedzialny za ludobójstwo w Namibii. Pod koniec pierwszej wojny światowej wyjechał do neutralnej Holandii i w ten sposób uniknął postawienia przed sądem przez Ligę Narodów. W listopadzie 1918 roku oficjalnie zrzekł się dwóch tronów pruskich po trzydziestu latach rządów. O księciu Guido i innych postaciach związanych z tym miejscem przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Krótki zimowy wyjazd nie sprzyja zwiedzaniu miejsc, które są zdecydowanie bardziej atrakcyjne latem, czy wiosną, ale będąc na Górnym Śląsku nie mogliśmy sobie odmówić odwiedzenia Parku Śląskiego.
To ogromny obszar, na którym znajdziemy wiele atrakcji i możemy spędzić cały dzień. Niestety zimą część jest niedostępna dla odwiedzających. Dlatego nie przejechaliśmy się biegnącą przez park linową kolejką gondolową, która w styczniu jest czynna jedynie w weekendy, a rosarium zobaczyliśmy okryte śniegiem. Ogród japoński jest w przebudowie, a lunapark dla dzieci był nieczynny. Mając jedynie kilka godzin nie zwiedziliśmy tutejszego zoo, ale zwróciliśmy uwagę na niesamowitą bramę wejściową, która trafiła tu ze Świerklańca. O tej miejscowości i nieistniejącym już wspaniałym pałacu zwanym Śląskim Wersalem napiszemy jednak kolejnym razem.
W Parku Śląskim odwiedziliśmy za to Park Etnograficzny, który zgromadził wiele obiektów z całego regionu. A więcej o atrakcjach tego chorzowskiego parku przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jakiś czas temu pisaliśmy o Muzeum Śląskim w Katowicach, a tym razem chcemy wam przybliżyć zabytkowe osiedla tego miasta. Wybraliśmy się na dawne robotnicze osiedle Nikiszowiec, aby na własne oczy zobaczyć budynki i obiekty znane z kadrów filmów „Paciorki jednego różańca”, „Sól ziemi czarnej”, „Perła w koronie”, „Piąta pora roku” czy „Jestem mordercą”.
Nazwa osiedla pochodzi od nazwy szyby kopalnianego "Nickischschacht", działającego przy dawnej kopalni "Giesche". Później szyb zmienił nazwę na "Poniatowski", a kopalnia zyskała miano „Wieczorek”. Zespół kilkunastu budynków zbudowanych kiedyś dla robotników z kilkoma przecinającymi je ulicami i ogromnymi podwórkami otoczonymi ścianami z czerwonej cegły ma niesamowity koloryt. Niby każdy z domów jest podobny do siebie, ale żaden nie jest identyczny. Czerwone obwodnice okien, bramy zamykające poszczególne drogi i górująca nad wszystkim wieża kościoła św. Anny mają swój urok.
Więcej o naszych spacerach po katowickich osiedlach przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Zimowa aura sprzyja odwiedzaniu ciekawych ekspozycji muzealnych, a my zwiedzając w ekspresowym tempie aglomerację śląską wybraliśmy Muzeum Powstań Śląskich w Świętochłowicach jako jedno z tych, które koniecznie należy odwiedzić.
Celowo oglądając wcześniej wystawy w katowickim Muzeum Śląskim informacje o historii Powstań Śląskich pomijaliśmy, aby odwiedziny w kolejnym muzeum były ciekawe i chronologiczne.
Już na samym początku spotkały nas dwie miłe niespodzianki. Jedna to bezpłatny wstęp, a druga to poczęstunek dostępny dla gości (ciastka, kawa, słodycze). Kolejnym pozytywnym zaskoczeniem był niesamowicie ciekawy, multimedialny sposób oprowadzania po muzeum. A więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Od kilku lat mamy zwyczaj zimowego zwiedzania dużych polskich miast. Na naszej liście pozostawały jedynie dwa, których nie znamy. Do Opola zamierzamy zajrzeć w przyszłości, a tym razem pojechaliśmy do Katowic. Oczywiście po drodze zajrzeliśmy do dwóch zamków na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, ale o nich napiszemy innym razem. Przez trzy dni pobytu w aglomeracji śląskiej w ekspresowym tempie zwiedziliśmy Katowice, Gliwice, Świętochłowice, Chorzów i Świerklaniec. Dziś chcemy Wam przybliżyć atrakcje dwóch pierwszych miejscowości.
Górny Śląsk to tygiel, w którym przez wieki mieszały się wpływy polskie, niemieckie i czeskie. Powojenne migracje ludności stworzyły tu pnioków, krzoków i ptoków. Niesamowita i ciekawa historia tego regionu jest z pewnością warta poznania. Dlatego nasz pobyt zaczęliśmy od Muzeum Śląskiego w Katowicach. Więcej przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Jako, że zamek w Golubiu-Dobrzyniu odwiedzaliśmy kilkanaście lat temu to tym razem chcieliśmy zerknąć na starówkę i inne atrakcje tego miasta nad Drwęcą. Oczywiście popatrzyliśmy też na górującą nad miastem warownię, ale skupiliśmy się na spacerach wokół miejskiego rynku. Co nam się podobało, a co nie? Piszemy poniżej.
Jeszcze podczas zaborów były tu dwie miejscowości: Golub oraz Przedmieście Golubskie, a historia wsi Golub jest znana od 1258 roku. Była ona wtedy zamieszkana przez rdzennie polski lud, mimo że od 27 lat ziemie te należały do Krzyżaków. Nowi właściciele Golubia w latach 1296-1306 wybudowali na wzniesieniu duży zamek, potem założyli tu miasto na prawie chełmińskim.
Toczące się wojny polsko –krzyżackie w latach 1414-1422 spowodowały znaczne zniszczenia miasta. Drugi pokój toruński w 1466 roku spowodował, że Ziemia Chełmińska i Golub wróciły ponownie do Polski. W czasach rządów Zygmunta III Wazy w XVII wieku miasto rozkwitło. W tutejszym zamku zamieszkała królewska siostra Anna Wazówna, która do dziś dogląda zamkowych komnat, jako „Biała dama”. O tym czy ją spotkaliśmy przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Nazwa góry Skrzyczne pochodzi podobno od skrzeczenia żab, które w wielkiej ilości zamieszkiwały staw, kiedyś istniejący tu w kotle polodowcowym. Dodatkowym smaczkiem dla chodzących po górach jest to, że Skrzyczne jest najwyższym szczytem Beskidu Śląskiego i należy do Korony Gór Polski.
Oczywiście najpiękniej jest wtedy, gdy z góry roztaczają się wspaniałe widoki na okoliczne pasma i doliny. Niestety jak widać na naszych zdjęciach wspinaliśmy się i wędrowaliśmy spowici gęstą mgłą, widząc niewiele więcej niż na kilkadziesiąt metrów. Radości „dodawał” też siąpiący przez większość drogi deszcz. Taka pogoda, szczególnie na pustych szlakach ma jednak swój urok. Szczególnie jak w dali wynurza się ciemna sylwetka i niewiadomo, czy to człowiek, czy jeleń. O tym co zobaczyliśmy po drodze przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Rogalin to niewielka wieś nad Wartą, o której pierwsze wzmianki pochodzą z XIII wieku. Jest położona ok. 22 km od Poznania i 13 km od opisywanego już przez nas Kórnika. Mimo, że właścielami tych terenów byli Rogalińscy i Arciszewscy to nie oni byli fundatorami wspaniałego pałacu, który możemy obecnie podziwiać. Wcześniej stał tu drewniany dwór, w którym podobno urodził się słynny holenderski admirał Krzysztof Arciszewski. Był on po powrocie do Polski twórcą floty morskiej za czasów króla Władysława IV.
W 1768 roku starosta Kazimierz Raczyński szukał miejsca pod budowę pałacu w pobliżu Poznania. Wybór padł na Rogalin i to on sfinansował budowę siedziby rodowej pod kierunkiem znanych architektów: Dominika Merliniego i Jana Chrystiana Kamzetzera. Bywało tu wiele znanych osób m.in. Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Leon Wyczółkowski, Adam Mickiewicz czy Henryk Sienkiewicz. O tym jakie były losy pałacu i ich kolejnych właścieli przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Historia tej miejscowości sięga XIII wieku. Najstarsza wzmianka o „Stumo” pochodzi z 1234 roku. Był to pruski gród, który już dwa lata później zdobyli Krzyżacy. To oni prawie sto lat później (w latach 1326-1333) wybudowali tu zamek. Wojska polskie przejęły warownię w czasie wojen krzyżackich i marszu na Grunwald, ale później po nieudanym ataku wojsk polskich na Malbork i po trzech tygodniach oblężenia przez krzyżaków załoga zamku poddała go na rozkaz króla Władysława Jagiełły.
Prawa miejskie Sztum otrzymał sześć lat później w 1416 roku od wielkiego mistraz Michała Kuchmeistera von Sternberga. W kolejnych latach wojska polskie próbowały ponownie zdobyć Sztum, ale bez powodzenia. Dopiero na mocy II Pokoju Toruńskiego (1466) miasto zostało przejęte przez Polaków, a starostą został Ścibor Bażyński(6 stycznia 1468 roku). Sztumem zarządzał później również wuj Mikołaja Kopernika Łukasz Watzenrode. Co robił tu przeciwnik Władysława Jagiełły spod Grunwaldu? O tym przeczytacie w naszym najnowszym artykule.

Kilkanaście lat temu byliśmy w Nieborowie po raz pierwszy. Niestety było to podczas majówki i o wejściu do pałacowych wnętrz bez spędzenia kilku godzin w długiej kolejce mogliśmy pomarzyć. Dlatego zakończyliśmy zwiedzanie na długim spacerze po parkowych alejkach i postanowiliśmy kiedyś tu wrócić. Krótszy czas pobytu w Nieborowie wykorzystaliśmy jednak wtedy na to, aby odwiedzić pobliskie miejscowości Arkadię i Humin.
Helena Radziwiłłowa tworząc park w Arkadii na przełomie XVIII i XIX wieku postanowiła umieścić w nim wiele budowli stylizowanych na antyczne, a realizacją jej pomysłów zajął się architekt Henryk Ittar. Później pojawiły się obiekty baśniowe i ludowe, a całość z pewnością jest warta zobaczenia. A co ciekawego jest w Huminie? Tego dowiecie się z naszego najnowszego artykułu.

Jeżdżąc po Polsce rzadko odwiedzamy te same miejsca ponownie. Czasami jednak robimy wyjątki i tak było w przypadku Radzynia Chełmińskiego. Chcieliśmy zobaczyć, czy obiekt, który był jednym z plenerów serialu o „Panu Samochodziku i templariuszach” po kilkunastu latach od naszej pierwszej wizyty się zmienił. Dla młodszych czytelników przypomnimy, że film powstał na podstawie książki Zbigniewa Nienackiego. Zdjęcia do niego kręcono także w okolicznej miejscowości Okonin gm. Gruta, ale tam jeszcze ni zawitaliśmy. Mamy więc, coś do nadrobienia.
No cóż, zmian zobaczyliśmy niewiele. Co więcej, zamek niewiele zmienił się od czasu kręcenia zdjęć, a miało to miejsce już ponad 50 lat temu. Do dziś na murach można wyśledzić tajemnicze znaki templariuszy, które mogą zawierać cenne informacje o zagubionych skarbach zakonnych. Czy odnaleźliśmy skarby dowiecie się w naszym najnowszym artykule.

Skanseny to jedne z naszych ulubionych miejsc do zwiedzania. Tym razem chcielibyśmy Was zabrać do jednego z mniej znanych, a wartych zobaczenia, do miejscowości Maurzyce w województwie łódzkim.
W pobliżu płynącej tu rzeki Słudwi zgromadzono ok. 40 zabytków architektury drewnianej z terenu dawnego Księstwa Łowickiego (obecnie to ziemie dwóch powiatów łowickiego i skierniewickiego). Większość obiektów pochodzi z XIX i pierwszej połowy XX wieku. Poza budynkami jest tu ekspozycja wozów strażackich, a jeśli zmęczymy się zwiedzaniem możemy się posilić w jednej z izb funkcjonującej jako karczma. Kobiety mogą przymierzyć spódnice w słynne łowickie pasiaki. Więcej o tym miejscu w naszym najnowszym artykule.